Harry&Louis&Niall: Friendship never ends.

        2 lata wcześniej... (rok 2011)

           Evemont Street należy do jednej z najcichszych dzielnic Phoenix. Na jej długości co prawda znajduje się ponad pięćdziesiąt domów, ale atmosfera jest iście rodzinna i wszyscy dobrze się znają. To typowo rodzinne miejsce, gdzie zawsze znajdzie się bawiące na chodnikach dzieci, czy nastolatków, którzy siedzą z kubkami w dłoniach na własnych werandach i pogrążają się w rozmowie. 

          

           Dom numer czterdzieści sześć należał do Louisa Tomlinsona. Szesnastolatka, który wraz z Harry'm Stylesem z budynku czterdzieści osiem miesiąc temu rozpoczęli naukę w Lewston High School kilka kilometrów na wschód. Natomiast w tym o numerze pięćdziesiąt siedem od ośmiu lat mieszkał wraz z bratem niski blondyn o błękitnych oczach, których odcień zapierał dech w piersiach prawie każdego, kto zdążył go poznać. 

           Niall Horan był niespotykanie żywiołowym piętnastolatkiem, którego zawsze wszędzie było pełno. Uwielbiał sport, kochał śpiewać i zawsze miał dobry humor. Przyjaźnił się z dwójką swoich sąsiadów, którzy okazali się najbliższymi osobami jakie wtedy posiadał. Spędzał z nimi każdą wolną chwilę i nie wyobrażał sobie spędzenia dnia bez choćby jednej rozmowy z tymi chłopcami. Zżyli się ze sobą bardziej niż ktokolwiek by się spodziewał, a wszystko zaczęło się od nieśmiałego pytania ze strony Harry'ego równe osiem lat temu - Możemy pograć z wami?

           I od jednej wspólnej gry aż do pierwszego upicia się w krzakach, pierwszego zapalonego papierosa i pierwszego wygranego meczu. Pierwszej dziewczyny i pierwszego zawodu miłosnego. Dorastali razem i to tak bardzo uściśliło w nich poczucie odpowiedzialności za wszystkich i każdego z osobna.

           Niall pochłonięty był zadaniami z trygonometrii od bitych trzech godzin. Nie radził sobie z tym przedmiotem i sprawiało mu niemałą trudność, żeby ogarnąć kiedy stosować sinusy, a kiedy zorientować się, że w zadaniu chodzi o jedynkę trygonometryczną. Niall zawsze uważał się za duszę sportowca i artysty i pewnie po części dlatego miewał problemy w szkole - przez samo to, w jaki sposób myślał o swoich umiejętnościach. Zszedł po schodach na parter swojego domu i skierował się do dużej, przestronnej kuchni. Otworzył lodówkę i oparł się ramieniem o ścianę, dokładnie przeglądając jej zawartość i marudząc w myślach, że znów nie ma nic do jedzenia, choć produkty aż wylatywały z półek, kiedy otwierało się drzwi. Potarł dłonią kark i już miał sięgać po wczorajszą pizzę, kiedy usłyszał z podwórka kilka głośnych klaksonów samochodowych. Podszedł zaciekawiony do okna i uśmiechnął się na ten widok.

        - Odebrałem prawko, Horan! - Blondyn zauważył jak przez szybę wychyla się kędzierzawa głowa, a uśmiech przysłania prawie całą twarz Harry'ego. Dźwięk klaksonu przedarł ciszę jeszcze raz, a Niall już nie czekał i zgarnął z wieszaka cienki sweter i rzucił rodzicom coś na odchodnym. Wyleciał z mieszkania w tak szybkim tempie, że zaczął się zastanawiać jakim cudem jeszcze nie potknął się o nierówny chodnik. Otworzył tylne drzwi nowego modelu Peugeota i zatrzasnął za sobą drzwi z głośnym hukiem. Od razu przywitał się z Louisem, który zajmował miejsce tuż obok Harry'ego, który rzucił mu przelotny uśmiech w lusterku wewnętrznym. Niall przeczesał dłonią włosy i usiadł na środku siedzenia opierając łokcie o przednie fotele i pochylając się delikatnie do przodu, żeby mieć jako-taki kontakt wzrokowy z przyjaciółmi.

         - Prowadź, Styles! - zaśmiał się, unosząc dłoń i targając nią loki szatyna. Chłopak odruchowo zaczął odsuwać się w bok, w stronę drzwi, kiedy ruszył z podjazdu i wyjechał na główniejszą ulicę.

         - Uspokój się, gówniarzu! - warknął, na co reszta cicho zachichotała. - Jedziesz w MOIM samochodzie! Będę musiał ustalić jakieś zasady. - mruknął, zmieniając bieg na wyższy i skręcając w lewo. - Muszę robić wrażenie.

         - Uwaga, wszystkie laski w mieście! - krzyknął Louis, otwierając przy tym okno dla lepszego efektu. - Przed wami król jezdni, Harry Styles w samochodzie ojca! - wybuchnął śmiechem, czując jak dłoń Harry'ego boleśnie odbija się na jego udzie. 

         - Zaraz cię wyrzucę. - ostrzegł kędzierzawy. - A ty się nie śmiej. - obrócił wzrok na chwilę w stronę Horana. - Jego debilizm powinien cię dołować.

         - Ała... - Lou ostantacyjnie położył rozłożoną dłoń na klatce piersiowej, mniej więcej na wysokości serca i lekko rozmasowywał to miejsce. - Po ostatniej nocy powinieneś być dla mnie milszy! Ty, blondasku, zresztą też. Nie myśl, że nie pamiętam jak po czwartym piwie postanowiłeś mi się oświadczyć... - skomentował, unosząc jednoznacznie brwi, na co pozostali zaśmiali się cicho.

         - Nawet pasowałbyś na czyjąś żonę. - wtrącił się Harry. - Najlepiej na moją. - dodał, wzruszając ramionami. - Nikt nie umie robić tak dobrego fajitas.

         - Harry w końcu by zaliczył... - odezwał się Niall, na co dostał natychmiastową reakcję Tomlinsona, który przybił mu głośną piątkę. 

         - Proszę cię, nawet ja mam lepszy gust. - dodał prędko Tommo, kątem oka obserwując reakcję kierowcy. Styles jedynie zacisnął wargi w cienką linię, starając się nie wybuchnąć śmiechem. Nie odrywał wzroku od przedniej szyby i starał się ignorować obecność przyjaciół w samochodzie. I pewnie trwałoby to dłużej niż te nieszczęsne dwie minuty, gdyby nie Louis, który uderzył go lekko w udo, pozostawiając tam swoją dłoń na kilka chwil.

          - Nie obrażaj się. - Louis wykrzywił usta w podkówkę, starając się zwrócić uwagę lokatego na siebie. - Za tydzień zaczynają się wakacje! - uniósł ręce w geście zwycięstwa. - Rozumiecie?! Nasze najlepsze wakacje w życiu! - wykrzyknął, a Harry nie mógł powstrzymać uśmiechu, który wdarł się na jego twarz. Niall z tyłu zamruczał na samą myśl o realizacji wszystkich planów, jakie wcześniej ustalili. 

          - Będziemy imprezować do rana i spać na plaży! - zapowiedział Horan, klepiąc obu znajomych lekko w ramiona. - Wygramy zawody surfingowe, a laski same będą zdejmować przed nami majtki! - zaśmiał się, na co pozostali głupio mu zawtórowali. - Kocham cię, Styles za to, że to załatwiłeś. - potargał przyjacielowi burzę brązowych loków na głowie i uśmiechnął się szerzej, widząc jego niezadowoloną minę w lusterku.

           Harry zatrzymał się przed niedużym domem jednorodzinnym i wyszedł z samochodu. Pozostała dwójka szybko poszła jego śladem, a Louis od razu podbiegł do drzwi, pukając nerwowo do drzwi mieszkania państwa Dash.

           Niall pokonał odległość, jaka dzieliła go od Lokatego i obejmując go ramieniem delikatnie klepną otwartą dłonią w sam środek klatki piersiowej wyższego, na co oboje się uśmiechnęli.

           - Jestem pewien, że nie zapomnimy tych wakacji. - zapowiedział blondyn.

Gdyby tylko wiedział, co to oznaczało...




________
A tak wyglądała relacja chłopaków przed wielkim konfliktem Hazzy i Nialla :)

Rozdział niedługo! xx