16. You're my reason to win, hun.

                W ten sam wieczór, w który wróciłam do domu czekała mnie nieprzyzwoicie miła rzecz, po której śmiałam się do siebie aż do momentu samego zaśnięcia. Wkroczyłam zmęczona na piętro i chciałam zabrać się za wypakowywanie moich rzeczy z torby. Otworzyłam więc zamek, a zaraz zza niego wyskoczył ten sam pluszak, którym Harry maltretował mnie o wspólne wyjście podczas seansu filmowego jeszcze podczas Campu. W dodatku trzymał w łapkach małą, żółtą karteczkę samoprzylepną, na której widniał napis

  Piątek, 18:00. xx

  H. 

                 Więc co robiła Cloudy w piątek o siedemnastej trzydzieści? Zgadliście, prostowała swoje włosy na wyjście z Harry'm. O siedemnastej pięćdziesiąt sześć była już gotowa. Umalowana, z idealną fryzurą i ubiorem schodziła w dół po schodach do salonu, w którym zamierzała zaczekać na chłopaka. Śmiała się sama do siebie i niecierpliwiła się na to spotkanie. Tak, głupia, naiwna Claudia...

                  Moja radość opadła w tej samej sekundzie, w której zobaczyłam Leilę siedzącą na kanapie w salonie i oglądającą powtórki The Vampire Diaries. W tej samej chwili napadły mnie wyrzuty sumienia, bo przecież miałam z nią porozmawiać. Zmarszczyłam brwi i zacisnęłam usta, bo przecież, cholera jasna, obiecałam sobie, że z nią pogadam, bo widocznie tego potrzebowała. A ja byłam tak bardzo zaangażowana w naprawianie mojej relacji z Harry'm, że Leila spadła na drugi plan. Boże, teraz tak bardzo się obwiniałam...

                  Już dużo wolniej zeszłam po schodach i stanęłam naprzeciw dziewczyny, ściągając w ten sposób na siebie jej uwagę. Mruknęła, żebym się przesunęła, ale całkowicie to zignorowałam. Wyglądała koszmarnie. Nie pomalowała się i chodziła w starych, spranych legginsach. Wyobrażacie sobie TĘ Leilę Dash, która nie opuszcza obcasów na krok? No właśnie.

                   - Ładnie wyglądasz. - stwierdziła, mierząc mnie wzrokiem "na odczep się" i zanurzyła usta w swojej herbacie. Miałam ochotę ją strzelić, kiedy tak bagatelizowała swoje problemy przy mnie.

                   A propo ubioru to w duchu musiałam przyznać jej rację. Tak, dzisiaj nie zamierzałam być skromna. Miałam na sobie krótką, szarą spódniczkę i bordowy top. Włosy luźno puściłam na ramiona i dokładnie wyprostowałam. Czułam silną potrzebę zaimponowania Harry'emu i sama nawet nie rozumiałam dlaczego...

                   - Wychodzisz ze Stylesem? - zapytała obojętnie, leniwie podnosząc na mnie wzrok.

No tak... Ona nic nie wiedziała o tym "momencie"...

                   - Tak. Będziesz chciała kopnąć go w tyłek i poczochrać włosy, kiedy już tu po mnie przyjdzie? - zapytałam, chcąc rozluźnić atmosferę. Leila go lubiła, ale miała coś przeciw naszemu spotykaniu się. Nie za bardzo mnie to w tamtej chwili obchodziło. 

Wzruszyła ramionami i wróciła do picia swojej herbaty.

                    - Wszystko w porządku? - zmarszczyłam brwi i już podchodziłam, żeby usiąść koło niej, kiedy postanowiła się odezwać.

                    - Twój kochaś przyjechał. - wymamrotała, zaglądając z daleka w okno i zwinęła się z miejsca, ale już nie miałam czasu, żeby odprowadzać ją wzrokiem, bo dzwonek do drzwi rozbrzmiał, wyrywając mnie z tej zadumy. 

                    Wzięłam głębszy wdech i szarpnęłam za klamkę. Zdążyłam jeszcze tylko przeczesać dłonią włosy zanim przed moimi oczami nie pojawił się On. Nieważne, z Leilą pogadam kiedy indziej.

                     Miał na sobie zwykłe, ciemne dżinsy i tą koszulkę, która przykuła moją uwagę do niego wtedy, kiedy oficjalnie poznałam go po raz pierwszy. Była beżowa, luźna, z wycięciem w miejscu dekoltu. Bardzo głębokim w dodatku, które odsłaniało jego opaloną klatkę piersiową i fragmenty tatuażu. Włosy miał odgarnięte do tyłu jak zwykle, ale coś było w nich nowego. Nie odezwał się tylko uśmiechnął lekko i wyciągnął dłoń w moją stronę. Zgarnęłam jeszcze tylko torebkę i wyszłam za nim z domu.

                           Ciągnął mnie w stronę podjazdu, gdzie czekał na nas nie samochód, którym zwykle się poruszał tylko ten sam Mustang, na którym uczył mnie jeździć jakiś czas temu. Uniosłam wysoko brwi i spojrzałam na niego w niezrozumieniu, ale on tylko wzruszył ramionami i otworzył przede mną drzwi z szerokim uśmiechem przyklejonym do twarzy. Podeszłam trochę niepewnie i wsiadłam do środka, zastanawiając się dlaczego to właśnie TO auto...

                            Zapięłam pas, Harry wsiadł i ruszyliśmy. Włączyłam radio, żeby zagłuszyć to uczucie niezręczności, które mnie ogarnęło. Byliśmy ze sobą dość blisko fizycznie, a to była dopiero nasza pierwsza randka. Boże, dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że to moja pierwsza randka w życiu! Chłopak pogłośnił piosenkę i nucił.

                       - Dlaczego się nie przyznałeś, że potrafisz śpiewać? - zagadałam głupkowato, żeby trochę się ośmielić.

                       - Bo jestem skromnym chłopakiem. - mruknął po czym cicho się zaśmiał.

                       - Nieprawdopodobne. - zironizowałam, opierając łokieć o szybę i wyglądając za nią. - Gdzie jedziemy? - zapytałam, wciąż na niego nie spoglądając, bo bałam się, że jeśli to zrobię to spłonę rumieńcem na miejscu.

                       - Jeżeli ci powiem to będę musiał cię zabić. - powiedział śmiertelnie poważnie i poczułam na sobie jego wyczekujące spojrzenie. Odwróciłam niepewnie twarz w jego stronę i nie wiedziałam czy wypada mi się roześmiać. Panowała dziwnie napięta atmosfera, a Harry nie odrywał ode mnie wzroku, dopóki nie wytrzymał napięcia i nie zaśmiał się głośno. Uniosłam wskazujący palec i stuknęłam się nim w czoło, pokazując, że mam go za idiotę. - Zawsze chciałem to powiedzieć. - wytłumaczył się z uśmiechem, wbijając spojrzenie w przednią szybę. - Albo odebrać telefon i słuchać jak ktoś mówi Harry? To ty? a ja wtedy Zależy kto pyta. - zmienił głos na niższy. - Jestem Styles... Harry Styles. - nie wytrzymałam i wybuchłam cichym śmiechem.

                       - Za dużo telewizji! - wygarnęłam, wygodniej rozsiadając się na fotelu. - Poza tym Bond miał tą swoją charyzmę... - udałam rozmarzenie. - I był Brytyjczykiem*! Żeby ci to wyszło musiałbyś chociaż wyglądać jak Pierce Brosnan.

                       - Auć... - mruknął, a jego dłoń przeniosła się ze skrzyni biegów na klatkę piersiową w okolicach serca. - To bolało.

                       - Król dramatu... - skomentowałam, ukrywając śmiech za dłonią i skupiłam się na dalszej drodze. Starałam się wyłapać, gdzie jedziemy, ale nie znałam jeszcze miasta tak dobrze, żeby się w tym orientować. - Wyobrażasz sobie Bonda ze słodkimi loczkami i dołeczkami w policzkach? Nikt nie traktowałby go poważnie. - droczyłam się, a kiedy zobaczyłam jego złowieszcze spojrzenie postanowiłam drążyć dalej. - To tak jakby agenci FBI ganiali się za przestępcami w piżamkach w króliczki!

                           - Za chwilę powiesz za dużo i wylądujesz za drzwiami. - zagroził, ale jego twarz rozświetlał rozbawiony uśmiech, więc byłam pewna, że się nie złościł.

                           - Oj, no dobra... - przegryzłam dolną wargę, tłumiąc chichot. - W końcu ukradłeś dla mnie tego pluszaka, który teraz nielegalnie siedzi na moim łóżku. - przypomniałam. - Dzieło szatana!

                      - Widzisz! - zaśmiał się głośno i gwałtownie skręcił w prawo. - Mam w sobie coś z badboy'a.

                   - Wiesz... - zaczęłam niepewnie. - Domyśliłam się tego, kiedy przyprowadziłeś pijanego, obitego Zayna do naszej piwnicy albo kiedy trener...

                     - Nie gadajmy o tym. - zarządził, przerywając mój wywód i sprawiając, że całkiem zamilkłam na resztę drogi.

                     Znów zrobiła się niezręczna cisza, ale nikt nie miał odwagi jej przerywać. Wsłuchałam się w piosenkę, która teraz leciała w radiu, a której dotąd jeszcze nie słyszałam. To pomogło mi się odciąć od tych mrówek, które przechodziły po moich nogach, kiedy wracałam myślami do rozmowy z Harry'm.

                      Zaparkował gdzieś na tyłach jakiegoś budynku. Rozejrzałam się z zainteresowaniem i zmarszczyłam brwi widząc kilka wieżowców wokół nas, a ruch na ulicy był chyba w fazie jakiegoś apogeum. Po co zabrał mnie do centrum?

                       Nawet nie zorientowałam się kiedy wysiadł, obszedł cały samochód i otworzył mi drzwi. Wysunęłam się z wnętrza i stanęłam ramię w ramię z chłopakiem jeszcze raz z niezrozumieniem oglądając okolicę. Poprawiłam ułożenie bluzki, ciągnąc ją lekko w dół za szew. Pozwoliłam dłoni Harry'ego opleść moje palce i pociągnąć się delikatnie w przód. Przyspieszyłam, żeby zrównać z nim krok i czekałam aż zdradzi mi dokąd pójdziemy. Obrócił się na chwilę i zamknął samochód na pilota, a ja przegryzłam dolną wargę. Szliśmy tak blisko ściany budynku, że nawet nie zauważyłam napisu nad głównym wejściem. 

                         Od razu uderzył we mnie widok kilku stolików, gdzie siedzieli ludzie mniej więcej w naszym wieku. Nie była to jakaś elegancka restauracja, bardziej nazwałabym to McDonalds'em tyle że z samymi napojami. Nikt nie zwrócił na nas uwagi, więc obeszliśmy całą tę część, przeszliśmy przez wnękę do drugiego pomieszczenia.

                          Byliśmy w kręgielni. Uśmiechnęłam się do siebie i wypuściłam z płuc powietrze. Byliśmy w kręgielni! W miejscu, którego w życiu nie podpasowałabym do Stylesa. Obstawiałam z początku jakąś dyskotekę albo coś równie szalonego, ale kręgle?

                        Podeszliśmy do dziewczyny za ladą, która raczej niechętnie przeglądała jakieś dokumenty. Opierała się tyłem o blat i z początku widzieliśmy jedynie jej długie, proste blond włosy i szczupłą talię. Harry oparł łokieć i chrząknął znacząco, żeby się obróciła. Popatrzyła najpierw na mnie, bo stałam bardziej po lewej. Bez żadnych emocji wypisanych na twarzy po prostu się obróciła i spojrzała na mnie spod ściągniętych brwi, dopiero po czasie lustrując także Harry'ego. Miałam ochotę się zaśmiać na widok tego, jak jej twarz nagle dostaje rumieńców, a uśmiech wkrada się na usta. 

                     - Cześć, Harry. - mruknęła, spuszczając nagle spojrzenie jakby z zawstydzenia, ale chłopak grzecznie jej odpowiedział. Podaliśmy jej swoje rozmiary butów, a ona wzięła w zastaw dowód Hazzy i podała nam dwie pary butów do kręgli. - Tor dziewiąty. Osiemnasta trzydzieści do dziewiętnastej trzydzieści. Jeśli chciałbyś przedłużyć czas... 

Przepraszam bardzo, czy ja byłam niewidzialna?

                      - Jasne, dzięki. - odpowiedział jej miło, a ja zastanawiałam się czy w ogóle zna jej imię. Nie wyglądało na to. 

                        Położył rozłożoną dłoń w dole moich pleców i poprowadził w odpowiednią stronę. Odwróciłam się jeszcze przez ramię, chcąc zauważyć, czy ta laska patrzyła w naszą stronę, ale ona znów zagłębiła się w czytanie dokumentów. Nie podobało mi się, że tak mnie olewała.

                      - Czy jest miejsce, w którym cię nie znają? - zagadałam, unosząc jedną brew, a on zaśmiał się cicho, puszczając moją uwagę mimo uszu. 

                        Odłożyłam torebkę na kanapę, która była przypisana do naszego toru i odgarnęłam do tyłu wszystkie włosy. Harry pochylił się nad kulami i próbował dopasować odpowiedni kolor do siebie. Wziął tą ciemnoniebieską, czyli drugą pod względem ciężkości. 

                        Tylko jeden tor obok nas był zajęty. Jakieś trzy dziewczyny w wieku mniej więcej czternastu lat grały od trzydziestu minut - jak wskazywał zegar naliczający czas tuż nad tym, który pokazywał wynik. Poza nimi była jeszcze jakaś rodzina z dwójką dzieci i inna para na samym końcu. Nie było tłoczno. Podobało mi się. Całe pomieszczenie było utrzymane w kolorach granatu i szarości, a linie, gdzie przebiegały granice torów były podświetlone. Domyśliłam się, że knajpa, którą mijaliśmy musiała być połączona w jakiś sposób z kręgielnią, bo po chwili podeszła do nas kelnerka, którą widziałam przy którymś z tamtych stolików. Zamówiliśmy dużą colę, a ja krzyczałam na siebie w myślach, że założyłam spódniczkę. Brawo, Cloudy, oby tylko nie podwinęła się zbyt wysoko, kiedy będę rzucać.

                       - Mam dla ciebie propozycję. - powiedział, obracając kulę w rękach i oparł się ramieniem o filar. - Wchodzisz w ciemno? - spytał, przegryzając dolną wargę i wyczekująco mierząc mnie wzrokiem.

                       - A mam wyjście? - spytałam ironicznie.

                       - Zawrzyjmy układ. - zaczął tajemniczo. - Jeśli wygrasz zrobię co będziesz chciała. - odbił się od ściany i zrobił pewny krok w moją stronę. - Ale jeśli wygram ja to spędzisz ze mną resztę weekendu za miastem, hm? - mruknął, teraz znajdując się zaledwie kilka centymetrów ode mnie, a ja czułam czubki jego butów na swoich, a oddech lekko uderzył w moje czoło i włosy.

                       - No... - zawahałam się. - Moja ciocia i wujek... 

                      Tak, to była idealna wymówka. W końcu nawet jakoś specjalnie nie kłamałam, jakoś nie wyobrażałam sobie, że podchodzę do cioci i mówię "wychodzę z Harrym, wrócę jutro", no błagam... 

Z zamyślenia wyrwał mnie jego nienaturalnie przyciszony głos.

                        - Spokojnie, Liam o wszystkim wie. - uśmiechnął się. - Pewnie teraz z Leilą wymyślają plan doskonały, który sprzedadzą twojemu wujkowi. Swoją drogą trochę mnie ten facet zawsze przerażał... - prychnęłam z rozbawieniem na dźwięk tych słów. Bać się? WUJKA?!

                         - Leila jedzie?

                        - Jakoś będziemy musieli to przeżyć. - zironizował. - To jak z naszym układem?

                       - Będziesz musiał porządnie się postarać, jestem mistrzynią kręgli. - zapewniłam, schylając się po jedną z lżejszych kul.

                           Śmiałam się jak niespełna rozumu, widząc poddenerwowany wyraz twarzy Harry'ego, kiedy szliśmy łeb w łeb. Powiedziałam mu, że jeśli wygram to nigdzie nie pojadę, a on naprawdę się tym przejął. Między nami była różnica dwóch punktów dla Stylesa, ale to do mnie należał ostateczny rzut. 

                           - Teraz patrz, cieniasie! - zwróciłam na siebie jego uwagę, wytykając język w jego stronę. Przywdział na twarz sztuczny uśmiech, który miał zakrywać zdenerwowanie. Uniosłam kulę na wysokość moich ramion i w myślach obliczałam, gdzie najkorzystniej będzie mi stanąć, żeby zbić jak najwięcej pinów. Byłam o krok od wygranej, a jeszcze nie wymyśliłam co będę za to chcieć. Musiałam się skupić na grze.

                           Pochyliłam się i odrzuciłam rękę z kulą w tył, biorąc większy rozmach, kiedy poczułam w talii silny uścisk i palce, które wbijały się w moją skórę zdecydowanie zbyt mocno. Cicho krzyknęłam zaskoczona tym i wypuściłam byle jak kulę w przód, która teraz zleciała do bocznego koryta przez co nie strąciłam żadnego kręgla.

                        - Co ty robisz?! - warknęłam, zrzucając z siebie jego dłonie. Zmarszczyłam ze złości czoło, a na jego twarzy jako kontrast pojawił się szeroki uśmiech i niósł ręce na chwilę w górę.

                          - Wygrałem!

                          - Nieprawda! - kłóciłam się i uderzyłam go lekko w ramię. - Oszukiwałeś! Zakład się nie liczy. - zarządziłam.

                          - Naucz się przegrywać. - zaśmiał się bezczelnie, wyciągając dłoń w moją stronę, a ja odruchowo się odsunęłam.

                           - Spadaj, oszuście. - warknęłam, splatając ręce na brzuchu. - Nie gadam z tobą. - odwróciłam się plecami do niego i udałam obrażoną. 

                            Obce dłonie zacisnęły się wokół moich bioder, stanowczo przyciągając mnie do siebie. Odbiłam się od ciała Harry'ego, a moje momentalnie się spięło. Ramiona oplótł wokół mojej talii, kładąc brodę na moim barku i kołysząc mną delikatnie. Przegryzłam dolną wargę i rozejrzałam się, czy ktoś przypadkiem dziwnie na nas nie spogląda. Na szczęście nikt nie zwrócił na nas nawet najmniejszej uwagi. 

                            - Nie denerwuj się tak. - mruknął, na co nie odpowiedziałam. - Jesteś moim powodem, żeby wygrać, Kocie. - wzdrygnęłam się, kiedy jego usta delikatnie musnęły skórę mojej szyi. - I naprawdę nie mogę doczekać się jutrzejszego wyjazdu.

________________
Pierdolić te wakacyjne miłości.
Zdaję sobie sprawę, że ten rozdział nie powala, ale przy następnym postaram się bardziej, po prostu... Moja obecna życiowa sytuacja jest do dupy i mam nadzieję, że w ciągu weekendu wszystko się ustabilizuję.
Uwielbiam was i bardzo przepraszam, jeśli wam się nie spodobało :(