18. 'Cause I'm bad.

 


        - Harry, otwieraj te pieprzone drzwi! - warknął znów Liam z korytarza.

          Podniosłam się w sekundę na swoim miejscu, siadając sztywno na materacu i przytulając do siebie hotelową kołdrę. Moje ciało zaczęło drżeć i nie miałam pojęcia, czy to przez zimno czy przez strach, który nagle mnie ogarnął. Nie patrzyłam na Harry'ego, nie mogłam. Czułam się zażenowana całą tą sytuacją, która miała miejsce zaledwie chwilę temu. Co ja najlepszego zrobiłam...

         - Poczekaj, wyrzucę go. - odezwał się w końcu spokojnie, a ja podciągnęłam kolana do klatki piersiowej i oparłam o nie brodę. Objęłam łydki ramionami i szczelniej zasłoniłam się kołdrą.

          Harry wygrzebał się z łóżka i zakładał właśnie spodnie w akompaniamencie wrzasków Liama zza ściany. Poruszyłam się niespokojnie na swoim miejscu, wytężyłam słuch i utkwiłam wzrok w plecach chłopaka, który właśnie szarpał za drzwi wejściowe. Liam wie...

         - Woah! - zdążył wydać z siebie jedynie lokaty. Zmarszczyłam brwi i usłyszałam salwę śmiechu dobiegających stamtąd. Widziałam jedynie tył Stylesa, który właśnie pochylił się niezrozumiale do przodu, wypinając tyłek i stając w większym rozkroku. Jego ramiona oplatały ciało... Payne'a?!

         - Boże, Harry, żałuj, że cię nie było! - wymamrotał trzeci, obcy głos, który szybko połączyłam z Zaynem. Z ewidentnie pijanym Zaynem.

Chwila... Z ZAYNEM?!

          Co oni wszyscy robili w naszym pokoju?! Na moje policzki wkradły się rumieńce. No tak, chłopcy, idealne wyczucie czasu. Właśnie leżę naga w łóżku, a wy postanowiliście wpaść na alko-pogawędkę.

          - Byliśmy w Night Fantasy i muszę ci powiedzieć, że Liam... - tutaj usłyszałam wybuch śmiechu i mocniej wtuliłam się w pościel. - Nie wierzę, że się tak spił, nie. - zakpił mulat, a ja dopiero teraz dojrzałam całą scenkę, kiedy chłopcy stanęli w bardziej oświetlonym miejscu. Harry właśnie starał się położyć Payne'a na podłodze, ale ten tak się go uczepił, że nie było mowy, żeby jakkolwiek ich od siebie oddzielić. Policzek Liama przyczepiony był do klatki piersiowej Harry'ego, a jego ramiona ciasno oplecione wokół jego talii. Sam pijany nie potrafił opanować swojego śmiechu.

          - Dobry byłem, nie? - bełkotał. - No wiecie. Z tym "Harry, otwieraj, policja!". - zaśmiał się, na co pozostała dwójka mu zawtórowała.

          - No, genialny, ale teraz... - zaczął stanowczo Styles, ale nagle rozległ się kolejny głuchy huk. Wychyliłam się trochę i ujrzałam Malika, który leżał pod komodą, trzymając się za głowę.

Zajebiście...

           Na szczęście żaden z nich mnie nie zauważył. Jednak zdawałam sobie sprawę, że to jedynie kwestia czasu, bo w końcu ktoś będzie musiał ich odholować. Nawet jeśli Harry najpierw odprowadzi do pokoju jednego z nich to drugi będzie tu czekał i na pewno wtedy...

          - Kocie, musisz się ubrać. - usłyszałam gdzieś z przodu, co zwróciło uwagę wszystkich zgromadzonych w tym pokoju. Harry podszedł błyskawicznie do mojej torby i wyjął z niej moją piżamę, rzucając mi ją na łóżko.

          - Przeszkodziliśmy? - spytał głupio roześmiany Zayn, kopiąc Liama w udo.

          - Wiecie... - podchwycił chłopak mojej kuzynki. - Zwinęlibyśmy się do pokoju Malika, gdyby ten kretyn nie zgubił w barze kluczy od pokoju. - wymamrotał, wygodniej układając się pod ścianą i splótł dłonie na brzuchu. Szybko skorzystałam z tego, że częściowo zakrywał mnie Hazza, a chłopcy byli zajęci rozmową między sobą. Wsunęłam szybko szorty pod kołdrą, później podkoszulek i wygramoliłam się z pościeli, stając szybko naprzeciw nich. - Więc nie mogliśmy tam iść. - kontynuował na co kątem oka spostrzegłam jak Styles przewraca oczami, i splatając ręce na brzuchu czekał aż ten skończy swój wywód. - No, a nie mogę iść do łóżka Leili, bo to źle wpływa na dziecko. - zaśmiał się z siebie pod nosem, na co Zayn mu zawtórował, a my z Harry'm otworzyliśmy z szoku usta.

          - Dziecko?! - pisnęłam z niedowierzaniem. - Jakie dziecko?! Co ty chrzanisz?! - niemal krzyknęłam ostatnie pytanie.

Boże, to mi się układało w logiczną całość... Wahania nastrojów Leili, jej zamknięcie w sobie, kryzys, który teraz przechodziła, płacz...

           - Oops. - zaśmiał się głośniej, co tylko bardziej mnie podbuzowało. - Chyba zdradziłem wam tajemnicę. - przyłożył wskazujący palec do ust. - Mam to w dupie, w końcu i tak niedługo byście się zorientowali. - jego dłoń opadła luźno na brzuch, a po chwili ruszył nią do przodu. - Jej brzuch zacznie rosnąć, o taaak. - pokazał o co mu chodzi. - Harry, ty masz małą siostrę, nie? Będziesz musiał nauczyć mnie zmieniać te obsikane pieluchy. Zayn! - krzyknął nagle, a ja aż podskoczyłam. - To nie jest śmieszne! - warknął, chociaż sam wciąż uśmiechał się pod nosem. - Nie mamy kasy.

            - Na pieluchy? - włączył się Harry, a z jego głosu aż kapało niedowierzanie.

            - Na skrobankę, idioto! Nie dziwie się, że wyjebali cię z drużyny, skoro tak ciężko kapujesz. - stwierdził, opierając tył głowy o ścianę. 

            Gęsia skórka pokryła moje ramiona. Nie potrafiłam ułożyć sobie w głowie tego natłoku informacji. Leila była w ciąży! A na dodatek poważnie rozmyślała nad aborcją, a ja o niczym nie wiedziałam... Czułam się tak cholernie winna, gdybym nie poświęciła całej swojej uwagi Harry'emu to z pewnością wyciągnęłabym z niej tę informację. A tak? Dowiedzieliśmy się od zalanego w trupa Liama, który już przysypiał w przejściu. Jezu, co ta dziewczyna musiała przeżywać...

            - Idę do niej. - mruknęłam w stronę Stylesa, który nawet na mnie nie spojrzał, jedynie pokiwał twierdząco głową. Podeszłam do swojej torby i wyjęłam z niej szary sweter, zarzucając go na siebie. Kiedy go mijałam, obróciłam się jeszcze na chwilę, ale nie zwrócił już na mnie swojej uwagi. Zrobiłam większy krok ponad nogami chłopaków i wyszłam na zimny hol.

             Dobrze wiedziałam, gdzie śpi Leila, ale nie wiedziałam jak się tam dostanę. Liczyłam na to, że drzwi będą otwarte, bo właściwie jak inaczej Liam dotarłby do swojego pokoju? Stanęłam przed tymi z numerem 14H i szarpnęłam pewnie za klamkę. Otwarte.

              Uchyliłam je najpierw delikatnie i wsunęłam głowę do środka. Usłyszałam cichy szloch i biorąc głębszy oddech wpadłam do pokoju, cicho zatrzaskując za sobą. Leila siedziała na łóżku, przykryta kołdrą prawie pod samą brodę. Jej włosy były upięte w wysoki kucyk, a twarzy nie zdobił ani gram makijażu. Podniosła na mnie niepewny wzrok i jeszcze bardziej się rozpłakała, chowając twarz w dłoniach. Na ten widok chyba pękło mi serce, wyglądała tak żałośnie i tak strasznie zrobiło mi się jej żal... Nawet nie potrafiłam wyobrazić sobie, co może czuć w takiej sytuacji, kiedy wszystko zwaliło jej się na głowę. 

Podeszłam nieśmiało do niej i usiadłam na brzegu łóżka. Uniosłam dłoń i położyłam ją na jej kolanie, jeszcze trochę się przysuwając.

             Bez słowa uklęknęła tuż obok mnie i wtuliła się we mnie mocno zaciskając pięści na mojej koszulce. Gładziłam ją dłońmi po plecach i szeptałam ciche słowa, które miały ją uspokoić. Nie niecierpliwiłam się, wiedziałam, że potrzebowała kogoś z kim mogłaby chwilę pomilczeć. To ją przerastało.

           - Wiesz, prawda? - spytała wciąż z nosem utkwionym przy mojej szyi, próbując opanować szloch.

           - Wiem. - mruknęłam, mocniej ją do siebie przyciągając i spokojnie gładząc jej ramię. - I tak bardzo chcę cię przeprosić... - mruknęłam, samej nie będąc pewną, czy za chwilę się nie rozpłaczę z poczucia winy. - Gdybym nie była tak zapatrzona w tą całą sprawę z Harrym... 

            - Nie. - przerwała mi, w końcu odsuwając się na taką odległość, że mogłam widzieć jej zapuchniętą od łez twarz. - Nie obwiniaj się. - wytarła mokry policzek wierzchem dłoni. - To znaczy... Byłam z początku na ciebie zła, że nic nie zauważyłaś, ale później zdałam sobie sprawę, że masz własne życie, Cloudy. - wyszeptała, robiąc mi trochę miejsca obok siebie. Od razu wskoczyłam pod kołdrę, chwytając jej dłoń i ściskając ją delikatnie w swojej. - Ja po prostu... - wzięła głębszy oddech, który i tak się załamał. - Nie wiem co mam robić.

           - Nie powiedziałaś rodzicom, prawda? - spytałam cicho, nie opuszczając wzroku z jej zmarnowanej postaci. 

           - Rozmawiałam z Li-Liamem... - mruknęła, znów niemal zanosząc się płaczem. - I uważamy, że najlepiej będzie jeśli usunę... - przegryzła dolną wargę i w końcu spojrzała mi w oczy. Ich błękit był dużo bardziej intensywny, błyszczący, ciemniejszy. 

           - Będziesz tego żałować. - szepnęłam, a ona wykrzywiła usta w grymasie i znów zaczęła płakać. - Leila, uwierz mi, że to będzie twój największy błąd. - tłumaczyłam, obejmując ją znów ramieniem. - Rozumiem, co tobą kieruje - szkoła, studia, przyszłość, rodzice... Ale musisz zdać sobie sprawę, że to nie jest takie proste, słyszysz? Zabijanie tego dziecka uleczy cię tylko fizycznie, nie wiesz, co będzie działo się w twojej głowie, kiedy zdasz sobie sprawę, że skazałaś niewinną istotę na taki los. 

           - N-Nie wiem, Cloudy. - dotknęła zaciśniętymi pięściami swoich skroni i starała się uspokoić oddech. - Nie wiem, co mam robić.

***

             Poranek wyglądał tak, jakby w nocy nic się nie działo. Leila wciąż była struta, nie chciała ze mną rozmawiać, a ja postanowiłam nie naciskać. Wczoraj długo musiałam ją uspokajać, żeby w końcu zasnęła, a dzisiaj wyglądała do tego wszystkiego jak siedem nieszczęść. Na dodatek wciąż tkwiłam w piżamie u niej w pokoju, kiedy ona brała prysznic i wciąż czekała mnie konfrontacja z Harrym.

             Nie wiedziałam, czy żałowałam tego, co wydarzyło się wczoraj między nami. Naprawdę nie potrafiłam tego ocenić. Było mi strasznie głupio spojrzeć mu po tym wszystkim w twarz, więc odwlekałam ten moment najdalej jak tylko się dało. Zdawałam sobie sprawę, że to i tak prędzej czy później nastąpi, ale lubiłam się tak oszukiwać.

             Dopiero chwilę przed dwunastą w południe postanowiłam wziąć się w garść i zabrać chociaż swoje rzeczy. Nie chciałam prosić o to kuzynki, bo w końcu nie było pewności, czy Liam dalej tam tkwi, a nie mogłam jej na to narażać. To byłby cios poniżej pasa.

              Więc za cztery dwunasta wyszłam niepewnie z pokoju Dash i stanęłam przed swoim. Wzięłam głębszy oddech i szarpnęłam delikatnie za klamkę. Może Harry jeszcze spał i będę mogła niepostrzeżenie zgarnąć swoje rzeczy i wyjść zanim się zorientuje?

              No... Nadzieja matką głupich.

          - Uciekasz? - usłyszałam rozbawiony głos gdzieś za sobą. Zasunęłam zamek swojej torby i przewiesiłam ją przez ramię zanim odwróciłam się na pięcie.

               Harry stał przede mną i głupkowato się uśmiechał. Wstydziłam się go teraz... Wciąż nie wiedziałam co mam myśleć o naszym nocnym "momencie" i bardzo źle się z tym czułam. Do tego czułam się niesamowicie zmęczona całym tym wyjazdem. Zdecydowanie za dużo się działo.

          - Gdzie chłopcy? - spytałam o wczorajszych imprezowiczach w naszym pokoju, żeby jakoś zająć się rozmową.

          - U Zayna. - wzruszył ramionami i zrobił krok w moją stronę. - Ten frajer wcale nie zgubił kluczy, po prostu wsadził je do innej kieszeni. - prychnął, przeczesując dłonią włosy. - Tyle masz mi do powiedzenia? - spytał, unosząc jedną brew i splatając ręce na brzuchu.

           - Nie rozumiem. - odparłam szybko, wydychając głośno powietrze ze świstem.

           - Oh, doskonale rozumiesz. - uśmiechnął się szeroko, ale było w nim coś... złego. Jakby kpiącego.

           - Harry, nie mam ochoty wdawać się w tę dyskusję. - mruknęłam, chcąc ukryć swoje zażenowanie. - Nie wiem jak mam się czuć w tej sytuacji. Porozmawiamy później, dobrze? Całą noc rozmawiałam z Leilą, jestem przytłoczona całą tą sytuacją, po prostu...

            - Ty? - spytał szerzej otwierając oczy ze zdziwienia i niemal wybuchając śmiechem.

SŁUCHAM?! 

             Dlaczego on uważał za dziwne, to, że przejmuję się losem swojej kuzynki? O co mu, do cholery, chodziło?! Nie wiem skąd we mnie nagła złość, ale czułam jak coś się we mnie gotuje, a moje zmęczenie ustąpiło miejsca niedowierzaniu i... zdenerwowania. Czystych nerwów.

             - To cię dziwi? - spytałam poważnie, a on już nie szczędził śmiechu. Po prostu prychnął pod nosem i pozwolił sobie na drwiny z całej tej sytuacji. - Co ciebie to tak zajebiście śmieszy?! - wybuchłam.

             - Czy wy podczas tej swojej wspólnej nocki podzieliłyście się tym dzieciakiem na pół? - zaśmiał się głośno, kręcąc głową z niedowierzaniem, a ja aż uchyliłam usta z szoku, jaki właśnie przeżywałam.

             - Słucham?!

             - Kocie, nie możesz czuć się tym przytłoczona. - wytłumaczył, nie szczędząc sobie rozbawienia w głosie. - To nie ty jesteś w ciąży. W ogóle powinnaś nie wchodzić w tę sprawę, ona cię nie dotyczy. 

               - Ciebie nie obchodzi, że dwójka twoich przyjaciół za kilka miesięcy zostanie pieprzonymi rodzicami?! - wybuchłam, robiąc pewny krok w jego stronę i oddychając ciężko. Boże, nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam! To chyba jakieś żarty!

               - To nie moje dziecko.

               - Nie mogę uwierzyć. - prychnęłam, przykładając dłoń do czoła i rozglądając się ostentacyjnie po pomieszczeniu. - Po prostu tego nie pojmuję!

               Harry oparł się ramieniem o ścianę, wciąż na mnie spoglądając i wyczekując mojej reakcji. Jak można być takim egoistą? Czy naprawdę cała ta sprawa po nim spłynęła? Liam - jego najlepszy przyjaciel zostanie ojcem, a on tak zwyczajnie o tym mówi, zupełnie pozbawiony jakichkolwiek emocji?! Co do diabła?!

                - Rozumiem, że nie wiem... Odczuwasz potrzebę, żeby jej pomóc, czy coś, ale nie przeżyjesz tego za nią. - tłumaczył, kolejny raz wzruszając ramionami. - To jest jej sprawa, jej dziecko i jej problem. Skoro była tak nieodpowiedzialna, że na to pozwoliła to nam nie pozostaje nic innego jak tylko współczuć i ewentualnie kupić śliniak. Nie mówię, że w ogóle powinniśmy to olać, ale nie włazić w to aż tak bardzo.

                 - Nie chcę tego słuchać! - przerwałam mu natychmiast i uniosłam w górę ręce w geście kapitulacji. - Jak możesz być takim ignorantem?! Moja kuzynka zostanie nastoletnią matką, właśnie może się pożegnać z normalną przyszłością, a ty masz to w dupie?! Co z tobą?! - warknęłam, wymijając go szybko w przejściu.

              Tego było za wiele.

_______________
RZYGAM TRYGNOMETRIĄ. PISAŁAM TO Z GŁOWĄ W COSINUSACH, WIĘC WYBACZCIE JEŚLI SPIEPRZYŁAM.
fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck high school!