Saturday, November 30, 2013

12. Drama queen.

           Odliczałam czas do końca treningu. Starałam się skupić na tym całą swoją uwagę, zwłaszcza, że w piątek mieliśmy jechać na Camp. Nie mogłam dać Perrie tej satysfakcji, ale nie mogłam też całkiem oddać się siatkówce, kiedy niedługo czeka mnie rozmowa z ojcem. Z którym nie rozmawiałam kilka miesięcy. Wiedziałam, że to bez sensu, bo umówiliśmy się dopiero na 22, z racji tego, że jest dziesięciogodzinna różnica czasu. Kiedy u nich już świta, ja dopiero układam się do snu.

       - Kochanie? Claudia? Chodź do mnie. - mruczy cicho niski, męski głos, który tak łatwo zapamiętała. Zieleń stroju wojskowego i duże ciężkie buty, które głośno odbijały się echem po drewnianej podłodze w salonie. Niewiele pamiętała. Znała ten głos, znała moro na ubraniu i znała te buty, sznurowane grubymi, czarnymi wstęgami. Ich podeszwa wydawała się niesamowicie mocna, niczym stal, a jej materiał dodawał łagodności, kiedy nie biegł. Żołnierze biegali. Cały czas biegali i dobrze to pamiętała.

        - Kotku? - powtarzał, kucając na środku pomieszczenia i wyciągnął ramiona do przodu. - Tęskniłem za Tobą. Nie bój się. - delikatny, pełen smutku uśmiech pojawił się na jego twarzy. Miał zarost. Zawsze miał zarost i krótkie włosy, które nawet nie mogły się ze sobą splątać. Zawsze idealnie chowały się w kasku.

         - Claudia? - szepnął, na klęczkach przechodząc metr w stronę dziecka.

             Pięciolatka niepewnie wyszła zza winkla i pojawiła się w salonie. Stała z nim twarzą w twarz, choć dzieliły ich jakieś trzy kroki. Jej brązowe włosy opadały trochę na czoło, był już wieczór i właśnie miała kłaść się spać razem z mamą. Kiedy wybierały książeczkę ktoś zapukał do ich drzwi. Nie rozumiała. 

          - Tata. - wycedziła z siebie zmieszana zaistniałą sytuacją. Mężczyzna jakby odetchnął z ulgą i na moment spuścił głowę. Kiedy wreszcie obarczył spojrzeniem dziewczynkę ona zauważyła w jego oczach łzy. Najprawdziwsze łzy i nie mogła na to patrzeć.

               Wolnym krokiem podeszła bliżej, gniotąc w małej rączce materiał piżamki. 
         - Tak, kochanie. Wróciłem.



           - Czy nasz drogi zastępca kapitana może w końcu się obudzić?! - warknęła Perrie, uderzając specjalnie w mój bok, kiedy tak przechodziła. - Zjebałaś cały trening. Boże, gdzie ten Couge ma oczy... - prychnęła i zabrała ze sobą swój bidon z wodą.

             Nawet nie zauważyłam, kiedy już wszyscy zaczęli wychodzić. Nawet nie odpowiedziałam Edwards, po prostu zgarnęłam swoje rzeczy i ruszyłam do szatni.


      - Czemu siedzisz w domu, hm? Jest sobota. - odezwał się wysoki, postawny mężczyzna, siadając na kanapie. Jego oczy naturalnie świeciły przy takim świetle. Ich błękit był porażający i naprawdę żałowała, że ich nie odziedziczyła. Są wyjątkowe, u nikogo nigdy nie widziała podobnego odcienia. Podobały jej się, pasowały do niego.

      - Nie powiem mamie. - zaśmiał się, kładąc dłoń delikatnie na jej lewym kolanie. Podniosła wzrok znad czytanej książki i uśmiechnęła się delikatnie, zawstydzona, że muszą odbywać rozmowę w cztery oczy. Nie lubiła tego, zawsze starała się uciec.

       - Nie jestem typem imprezowiczki. - wzruszyła ramionami i znów wlepiła wzrok w kolejny rozdział powieści. Przegryzła dolną wargę, aż zaczęła ją boleć. Zauważył to.

       - Opowiedz mi coś o sobie, Cloudy. - zarządził, wygodniej rozsiadając się na swoim miejscu. - Co lubisz robić, jakich masz przyjaciół, hm?

          I tamten moment ją ukuł. Ją, jak i ojca. To było tak nierealne uczucie, kiedy wracał po kilku, czasem kilkunastu miesiącach rozłąki i... nic nie wiedział. Nie znał własnego dziecka, nie miał pojęcia o jego pasjach, zainteresowaniach, problemach... Nawet o tym, jakie jest. To ich przytłaczało.

        - Bradley i Margarett. - uśmiechnęła się pokrzepiająco. - Są najlepsi. Chodzimy razem do szkoły. Brad uwielbia muzykę, gra na saksofonie i trochę ogarnia perkusję, a Peggy pływa. Jest najlepsza, zawsze wygrywa. - opowiada, a kiedy widzi jaką radość sprawia to ojcu nie chce kończyć. - Chciałbyś ich poznać?
           Nigdy ich jednak nie poznał. Ojciec wyjechał dwa dni później, dostał taki rozkaz i zniknął na kolejnych kilkanaście tygodni. Przyzwyczaiłam się, już nawet za nim nie tęskniłam. Straszne, nie? Taka wyrodna córka, której już nie rusza kolejna rozłąka. To straszne, ale on stał się już dla mnie obcym człowiekiem...

           Przerzuciłam torbę przez ramię i wybiegłam ze szkoły. Rozejrzałam się za samochodem Liama, którego zaprosiłam zaraz po szkole. Leila ciągle płakała, nie chciała ze mną rozmawiać, a ja po prostu nie mogłam się temu tak biernie przyglądać. Coś się działo, ona sobie z tym nie radziła, więc wpadłam na pomysł, że to właśnie Payne może być osobą, z którą chciałaby porozmawiać. Do której byłaby w stanie powiedzieć coś więcej niż "wszystko w porządku". Nie było w porządku i widział to każdy.

            Wyleciałam przez drzwi i od razu rozglądnęłam się po parkingu, a tam... Boże.

            Harry stał przodem do drzwi pasażera swojego samochodu. Widziałam jedynie jego plecy i bujną czuprynę, ale obce ramiona, które właśnie obejmowały go w pasie... Boże, poczułam jak robi mi się słabo. Mój mózg automatycznie starał się wypatrzyć z kim on tam stoi. Rozchyliłam szerzej powieki, kiedy chłopak przekręcił głowę na bok i machał do kogoś, ale nie byłam w stanie oderwać wzroku od kobiecych dłoni, które leżały na jego plecach. Oczami wyobraźni już oglądałam obraz dziewczyny, wtulającej się w jego szyję...

         - Cloudy, idziesz? - usłyszałam zza siebie i od razu powróciłam do rzeczywistości. A raczej się postarałam.

             Nienaturalnie prędko odwróciłam się tyłem do całej sytuacji z Harry'm i oddałam się zapewnieniom Liama, że wiem co robię i że Leila nie wyrzuci go z mieszkania.



         "Harry is calling". Nacisnęłam czerwoną słuchawkę i wrzuciłam komórkę na dno torby. Przeczesałam dłońmi włosy i położyłam je sobie na karku, odchylając głowę w tył i głośno wypuszczając powietrze, żeby się uspokoić. Chciało mi się płakać, byłam wściekła. Harry mieszał w mojej głowie i sprawiał, że moje myśli zaczęły kierować się w niebezpiecznym kierunku. On nie był dla mnie. Nie mógł być skoro tak bardzo teraz raniło mnie jego zachowanie.

           - Cloudy, w porządku? - spytał Liam, z trosko spoglądając na mnie co sekundę.

Pokiwałam głową na znak zgody.

           - Coś nie tak z Harry'm? - drążył temat, a ja nie wytrzymałam.

           - Kurwa mać, czy wszystko musi się zawsze kręcić wokół niego?! - wybuchłam, choć sama nie wiedziałam skąd we mnie takie pokłady energii. Wypuściłam głośno powietrze z ust, starając się nawet nie zerkać na chłopaka. Zacisnęłam usta w cienką linię i oparłam łokieć o szybę.

           - Co zrobił? - Payne dalej spokojnie zadawał pytania, a ja wiedziałam, że nie ma sensu podnosić dalej głosu.

           - Nie chcę mi się gadać o tym, okej? - spytałam zrezygnowana. - Po prostu jedź. - poprosiłam cicho, brodą wskazując na przednią szybę.
       

           - Cloudy, staram się pomóc. - zapewnił, trochę dłużej zatrzymując na mnie spojrzenie. - Ty pomagasz nam. Jestem ci to winny. Obiecuję, że nic nie wyjdzie poza ten samochód, jasne? Możesz mi ufać.

Milczałam.

            - Dobra, wiem, że niedawno byłaś świadkiem mojej zdrady, ale cholera, Cloudy... - przegryzł dolną wargę i trochę zwolnił. - To wszystko jest dużo bardziej skomplikowane. Danielle to wspaniała dziewczyna, rzadko kiedy się kłóciliśmy, była kochana, uwielbiam ją, ale... To nie jest to samo. To nie jest to, co łączy mnie z Leilą. Zdaje sobie sprawę, oboje zresztą wiedzieliśmy, że stąpamy po cienkim lodzie, ale Leila jest wyjątkowa. - tłumaczył, a ja słuchałam jak zahipnotyzowana i nadal nie mogłam przestać się dziwić, że tak się przede mną otworzył. - Na samym początku żarliśmy się ze sobą jak kot z psem. Właściwie to Leila z każdym się żarła, bo nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać. - zaśmiał się cicho pod nosem. - Zawsze się wykłócała o swoje i musiała mieć rację. To było cholernie wkurzające, ale warto było przejść przez tę fazę, żeby dokładniej ją poznać. I chociaż wiem, że wszystko teraz obróciło się przeciwko nam to wcale nie żałuję. Mogę czekać ile trzeba. Dla niej naprawdę jestem w stanie przez to wszystko przejść.

            - Widziałam go z inną. - wybąkałam szybko, zanim zdążyłam się nad tym zastanowić. Wykorzystałam szczerość Liama, którą mi ofiarował i musiałam zdecydować "teraz albo nigdy".

Liam przez chwilę milczał, jakby zastanawiając się jak ma wytłumaczyć swojego przyjaciela, ale do tego jednak nie doszło.

            - Nic nie powiesz? - spytałam, cicho parskając. - No jasne.

            - Harry jest skurwielem i myślałem, że zdajesz sobie z tego sprawę. - powiedział stanowczo. - Jesteś dla niego zbyt delikatna. - podsumował, a ja zmarszczyłam brwi w niezrozumieniu. - Jest moim kumplem, ale dobrze ci radzę, żebyś dobrze sobie to przemyślała. Jeśli chcesz się bawić to on jest twoim najlepszym wyjściem, gorzej kiedy zaczniesz się do niego przyzwyczajać. - mruknął. - Chodzi własnymi drogami, ma swoje jakieś popieprzone zasady i jeśli nie będziesz w stanie mu się podpasować to nie masz co próbować, Cloudy. Zastanów się.











           Było dziesięć po dwudziestej drugiej, kiedy skończyłam pakować się na jutrzejszy wyjazd. Nie mogłam uwierzyć, że to już jutro. Już jutro spędzę całe trzy dni z Perrie na całodniowych treningach i jeszcze poza nimi. Dziewczyna jasno dawała mi do zrozumienia, że wykorzysta ten nasz wspólny czas, a ja naprawdę zaczynałam trochę się bać jej zamiarów. Była nieobliczalna, w dodatku mnie nie znosiła i uważała, że przystawiam się do jej chłopaka, więc byłam na przegranej pozycji. Dopięłam swoją torbę i położyłam ją koło drzwi, podchodząc do komputera. Zajęłam swoje miejsce i odruchowo sprawdziłam telefon. Na górnym pasku pojawiła się ikona koperty, więc szybko sprawdziłam wiadomość. Telefon nadal był wyciszony po zajęciach w szkole, więc pewnie nie usłyszałam wcześniej wibracji.

Od: Harry, 20:53
Szykuj się na niezapomniany weekend x




              Zacisnęłam usta i postanowiłam odgonić od siebie wszystkie złe myśli dotyczące chłopaka. Teraz musiałam zająć się rozmową z ojcem.
Wyszukałam w kontaktach na Skype odpowiedniej nazwy i rozpoczęłam połączenie. Pierwszy sygnał, drugi, trzeci...

             - Cześć, Skarbie! - przywitała mnie mama, machając delikatnie ręką w moją stronę. 

Przywitałam się i dokładnie przyjrzałam jej postaci. Nie wyglądała najlepiej. Miała podkrążone oczy, bladą skórę i niezadbane włosy. Zmarszczyłam czoło, widząc jej słaby, wymuszony, smutny uśmiech i w sekundę moje zdenerwowanie i stres zwiększyły swoją moc. Gdzie tata?

             - Nie za wcześnie zadzwoniłam? - spytałam, mając nadzieję, że powie mi, że jej stan to tylko i wyłącznie zmęczenie i niewyspanie.

             - Skąd! Jesteś już spakowana? Jak się czujesz przed pierwszym wyjazdem? - wyczułam, że siliła się na radosny ton głosu. - Wiesz już, z którą dziewczyną będziesz mieszkać?

             - Jutro wszystkiego się dowiemy, ale mamo, gdzie... 

             - O! - przerwała mi, spoglądając gdzieś w bok, a jej mina zrzedła. - Zostawię was samych, dobrze? - spytała. Najpierw zauważyłam szerokie spodnie, później luźny podkoszulek, a na samym końcu zmartwiony wyraz twarzy mojego... ojca.

               Uśmiechnął się szeroko w moją stronę, a ja w pierwszej chwili go nie poznałam. Był jakiś chudszy, jego twarz jakby pobladła jeszcze bardziej niż zwykle, a włosy wypłowiały. Mama wstała z miejsca, dotykając przez chwilę jego ramienia i zniknęła z mojego pola widzenia.

               Milczeliśmy chwilę w zupełnej ciszy, a żadne z nas nie chciało odezwać się jako pierwszę.

              - Przyjadę na święta. - poinformował, ponownie blado się uśmiechając. - Do was, do Phoenix. - zwilżył usta językiem i spojrzał w dół.


              Tata nigdy nie wracał na święta. Tata nigdy nie wyglądał tak źle jak dziś.

               - Musisz o czymś wiedzieć, Kochanie. - oparł dłonie na swoich udach i wbił w moją rozpikselizowaną postać swoje wymowne spojrzenie. - To... - wziął głębszy oddech. - Wiele rzeczy się dzieje tutaj. - rozejrzał się po pomieszczeniu. - To nie jest ten sam świat. Moja kandencja kończy się dzień przed Wigilią i, Skarbie, więcej jej już nie przedłużę... - wymamrotał, a mnie przez chwilę wydawało się, że do jego oczu wpłynęły łzy. - Nie mogę, nie pozwolono mi. 

              I nie byłam w stanie zaakceptować tego, co stało się później.







__________________
Huhuhuu. Nie jestem zadowolona z tego rozdziału, ale już nie mogę się doczekać aż wstawię wam kolejny! Bardzo liczę, że wam się spodoba! :)
No cóż... Jestem już po egzaminach. Po kamieniach filozoficznych, po ojcach i synach i po dzieciach z ADHD. Czekam miesiąc na wyniki, a po nich pewnie wstawię wam najbardziej przytłaczający, smutny i w ogóle najgorszy rozdział na świecie, bo będę w żalu, że tak źle mi poszło! :P
Pozdrawiam was cieplutko, kocham i uwielbiam! :**

+ Wasze blogi w najbliższym czasie poogarniam, naprawdę! Tylko teraz... jestem w rozsypce, ale spokojnie. Zrobię to :)

Sunday, November 24, 2013

11. What is going on with you?

          Płacz tak naprawdę rzadko kiedy jest dobry. Płacz pogrąża cię w smutku, przypomina niechciane wspomnienia, wprowadza w zadumę... Przy płaczu człowiek myśli zdecydowanie za dużo, zbyt intensywnie analizuje każdy swój ruch, tworzy czarne scenariusze własnych niepowodzeń. Płacz miał wybawiać, miał ukajać i uspokajać. Płacz miał być dobry.

          Kolejne oddechy wdzierały się do moich płuc niepostrzeżenie, sama nawet nie wiedziałam, który z nich był wdechem. Czułam się jakby ktoś wyprał mnie z jakichkolwiek emocji. Siedziałam jedynie ciałem na fotelu pasażera w samochodzie Harry'ego i czekałam tylko aż zatrzyma się na moim podjeździe. Nie rozmawialiśmy, nie patrzyliśmy na siebie, nie czuliśmy własnej obecności. Żadne z nas nie przerwało ciszy, która dotkliwie uderzała w nasze uszy przy niegłośnym pomruku silnika. Zapach perfum chłopaka docierał do moich nozdrzy jakby za szkłem, jakby przestały w tamtej chwili na mnie działać. Jakby cały świat przestał na mnie działać.

      - Nie podobało mi się to. - odezwał się w końcu zachrypnięty lekko, męski głos, a ja obróciłam mimowolnie głowę w jego stronę. Siedział prosto, wciąż patrząc ślepo przed siebie, mimo że właśnie zaparkował przed moim domem. Splotłam swoje palce ze sobą, czekając aż powie mi coś więcej. Nawet się nie denerwowałam, wszystko ze mnie uleciało. - Nie podoba mi się, że jesteś z Horanem tak blisko. - wygarnął.

            Otworzyłam szerzej oczy i nie kryłam swojego zaskoczenia. Spodziewałam się, że powie coś w rodzaju "nie podoba mi się, że nie chcesz powiedzieć mi o co chodzi", a tymczasem on martwił się jedynie o moją znajomość z Niallem, który akurat pojawił się w odpowiednim miejscu i czasie.

      - Co?

      - Ogranicz ten kontakt, Kocie. - ostrzegł, w końcu przenosząc na mnie swoje stanowcze spojrzenie, a jego siła aż mnie zamurowała. - Dobrze ci radzę.

      - Harry, to śmieszne. - wymamrotałam łagodnie, kręcąc delikatnie głową, żeby przypadkiem jeszcze bardziej go nie zirytować. - Zachowujesz się dziwnie. - wygarniałam paradoksalnie spokojnym i cichym tonem. - Od tamtego czasu, kiedy ten chłopak... - na wspomnienie o sobotnim popołudniu Styles poprawił się na swoim miejscu i przerwał mi natychmiast.

      - Czy ja cię, do cholery, prosiłem o wtrącanie w moje sprawy?! - podniósł głos, ale szybko powrócił do normalnego tonu. Wzdrygnęłam się. Przeczesał palcami włosy i odetchnął ciężko. - Rozmawiamy o tobie.

      - Nie rozmawiamy. - zaznaczyłam odważnie. - TY mówisz. - spojrzałam wyczekująco i pewnie prosto w jego szmaragdowe tęczówki. Byłam w stanie dostrzec jak powraca w nich zdenerwowanie i uczucie, że ktoś mu się właśnie sprzeciwia. Musiałam być twarda i nie mogłam sobie pozwolić wymięknąć.


      - Więc słuchaj, jak do ciebie mówię. - warknął. - Oczekuję, że jedyne, co będzie cię z nim łączyć to krótkie "cześć" na korytarzu, jasne? - uniósł brwi wyczekująco, a ja nawet się nie poruszyłam. - Jasne? - powtórzył dobitniej.

      - Harry, ja... - mruknęłam, ale szybko mi przerwał.

      - Tak czy nie?! - podniósł głos już nie siląc się na delikatność. Pociągnęłam ledwo słyszalnie nosem.

      - Nie. - wymamrotałam cichutko. - Nie będę udawać, że mam go gdzieś. - mówiłam spokojnie. Chciałam jakoś do niego dotrzeć, zdawałam sobie sprawę, że krzykiem żadne z nas nic nie wskóra. - On mi dzisiaj pomógł, Harry. - spojrzałam niepewnie na jego usta. Nie dałabym rady teraz spoglądać prosto w jego tęczówki.

      - Wysiadaj. - nakazał stanowczo, a ja poczułam jak na powrót w moich oczach zbierają się łzy. Przechyliłam twarz w górę, żeby żadna kropla z mojego oka nie miała prawa spłynąć po policzku.

      - Jesteś zły..? - spytałam naiwnie.

      - Jestem wkurwiony! - warknął, a ja aż podskoczyłam na swoim fotelu. - Ale nie będę teraz o tym dyskutować. Wysiadaj z tego pieprzonego samochodu i wracaj do domu. Odezwę się później. - odpalił silnik, a ja przeczesałam dłonią włosy i szybko zatrzasnęłam za sobą drzwi, odprowadzając go wzrokiem. 
To nie miało się tak skończyć...











       Wbiegłam szybko po schodach na górę i wrzucając torbę gdzieś na podłogę mojego pokoju, kierowałam się do łazienki. Stanęłam w miejscu jak wryta, kiedy zza drzwi usłyszałam cichy szloch. Zrobiłam krok w ich stronę i przykleiłam ucho do faktury.

     - W porządku? - spytałam, będąc pewną, że jest to albo Justine albo Leila, bo tą łazienkę na piętrze miałyśmy wyłącznie dla siebie. Zapukałam delikatnie, ale odpowiedziała mi cisza, a ciche popłakiwania zniknęły.

       - Już wychodzę. - odezwała się dziwnym tonem Leila. Płakała, można było to wyczuć w jej słowach nawet, jeśli nie słyszałam jej wcześniej.

        Niewiele myśląc szarpnęłam za klamkę i liczyłam tylko na to, że nie zamknęła się od środka. Nie mogłam pozwolić jej na rozpamiętywanie, bo to ją wyniszczało. Cały weekend nie wychodziła z pokoju płacząc w poduszkę i czułam, że muszę zrobić wszystko, żeby zapomniała.

            Nie zamknęła się, więc bez trudu dostałam się do środka. Leila siedziała na zamkniętej toalecie z twarzą schowaną w dłoniach, a kiedy zorientowała się, że dostałam się do łazienki prędko przeczesała dłonią włosy, doprowadzając się do porządku. Przetarła też zaczerwienioną i opuchniętą od łez twarz i szybko zacisnęła coś kurczowo w lewej ręce. Wyglądała strasznie... Miała worki pod oczami, była czerwona i rozmazana. Czy to aby na pewno sprawa Liama..?

          - Nie ma sensu, żebyś się obwiniała. - powiedziałam pewna siebie. - To nie jest tylko twoja wina. Liam i Dani... - urwałam w połowie, kiedy usłyszałam jej prychnięcie i powoli wstawała z miejsca.

            - Uwierz mi, Cloudy, że to nie jest teraz mój największy problem. - powiedziała łamiącym się głosem i podniosła coś z podłogi. Kiedy mnie wymijała, złapałam szybko za jej nadgarstek i obróciłam ją w swoją stronę.

            - Pogadamy?

            - Mam masę lekcji. - oznajmiła na odchodnym. - Na razie.











             Oficjalnie ogłaszam, że wtorki to najgorsze dnie tygodnia. Leila nie rozmawiała ze mną od wczoraj, a Justine jedynie zdawkowo odpowiadała na każde pytanie. Jakoś nie możemy się dogadać, to już nie to samo co jakiś czas temu, kiedy dziewczyny mnie regularnie odwiedzały jeszcze w Anglii. Oddaliłyśmy się od siebie i dopiero co poznajemy się na nowo, więc żyłam w przekonaniu, że jeszcze jakoś to wszystko się poukłada. A ja zaczynałam poważnie martwić się o blondynkę.

              Kiedy zadzwonił dzwonek na półgodzinną przerwę przed chemią postanowiłam przylecieć szybko do klasy, żeby złapać Nialla i móc jakoś mu wytłumaczyć tę wczorajszą... sytuację. Zostawiłam go praktycznie bez słowa, wychodząc z Harry'm i należały mu się wyjaśnienia. Szybko jednak zmieniłam plan, kiedy zauważyłam idącego naprzeciw mnie Zayna. Samego.

          - Hej. - przywitałam się cicho, wyrywając go z zadumy. Zmarszczył brwi, ale sekundę później je uniósł, czekając na moje słowa. Dłonie wsunął w swój charakterystyczny sposób do kieszeni dżinsów. Jego włosy jak zwykle były idealnie ułożone i zaczęłam sie poważnie zastanawiać ile czasu potrzebuje rano w łazience, żeby zrobić takiego quiffa. Wbił we mnie swoje brązowe spojrzenie, a ja czułam jak tracę na pewności siebie jeszcze bardziej niż to możliwe. - Możemy pogadać? Chodzi o Harry'ego.

         Zayn parsknął, a ja zacisnęłam wargi.

              - Też masz język. - odpowiedział, a ja ugryzłam się w język.

        - Ale Harry nie chce ze mną o tym rozmawiać. - mruknęłam. - A wiem, że jesteście blisko i pomyślałam...

              - Cloudy, nie mam zamiaru się w to wtrącać. - uniósł dłonie do góry w geście kapitulacji. - To, co jest między tobą, a nim to tylko wasza sprawa, a moje zdanie w niczym tu nie pomoże. - wzruszył ramionami. - Zresztą ja wiem tyle ile ty. Harry nie jest zbyt wylewną osobą, jak pewnie zdążyłaś zauważyć. - uśmiechnął się pokrzepiająco, unosząc w górę tylko jeden kącik ust, a ja przytaknęłam zrezygnowana głową. - Ale jeśli mam ci coś szczerze poradzić to to, żebyś odpuściła sobie Horana. - poprawił ułożenie plecaka na swoim ramieniu i kontynuował, robiąc jeszcze krok w moją stronę. - Działają na siebie jak płachta na byka.

               - Wiesz o co im poszło? - zapytałam z nadzieją, a Zayn cicho się zaśmiał.

               - Spytaj któregoś, chociaż wydaje mi się, że istnieje więcej niż jedna wersja. - wyszczerzył się do swoich myśli, a ja już wiedziałam, że nic więcej od niego nie wyciągnę.

                - Hej, Z! - oboje odwróciliśmy się na dźwięk wysokiego, piskliwego głosu... Perrie Edwards. - Co z nią robisz? - spytała, całując jego policzek i uwieszając się na męskim ramieniu. - Cloudy, buźka cała? - spytała ironicznie, mierząc moją twarz wzrokiem, a kiedy już zamierzałam się do odpowiedzi, Zayn mnie wyprzedził.

                 - Ty jej to zrobiłaś?! - spytał stanowczo, z wyczuwalną w głosie odrazą, a ja poczułam, że to najlepszy moment na ucieczkę.

                  Perrie jak na zaklęcia zamknęła jadaczkę i gapiła się głupkowato w swojego chłopaka, trochę chyba przestraszona jego reakcją. Nie podobało mu się to. I nawet o tym nie wiedział.

                   - Na razie, Zayn. - pożegnałam sie. - I dzięki. - chłopak skinął na mnie głową, a ja ruszyłam w stronę klasy chemicznej i modliłam się tylko o to, żeby jeszcze bardziej nie zaleźć za skórę Pezz.














         Kiedy przeszłam przez próg Niall już siedział przy naszym stanowisku, pogrążony w lekturze podręcznika. Wypuściłam głośno z płuc powietrze i liczyłam tylko na to, że zechce ze mną rozmawiać po... tym wszystkim. Położyłam swoje książki tuż obok niego i zajmując swoje miejsce postanowiłam zacząć.

           - Hej, Niall. - zaczęłam nawijać. - Posłuchaj mnie, jeśli chodzi o wczoraj to chciałam ci podziękować, że tak się przejąłeś i chciałeś mi pomóc i...

                   - Nie produkuj się tak. - warknął, nie podnosząc nawet wzroku znad książki, a ja przyłożyłam dłoń do czoła.

                     - Niall... - zaczęłam łagodniej, nie mając pojęcia co robić. Kiedy już uchyliłam usta, żeby znów zacząć się tłumaczyć poczułam wibracje w kieszeni moich spodni. Chcąc zyskać na czasie wyjęłam komórkę i odczytałam smsa, a moje kolana nagle odmówiły mi posłuszeństwa. Wstrzymałam oddech.

Mama, 11:34
Możemy wieczorem porozmawiać?
 Chodzi o twojego ojca.

                   







____________________
Boże, przepraszam Was bardzo za tego gniota...

             



Monday, November 18, 2013

10. Investigation of Mr. Dangerous.

             - Zostań tu. - warknął cicho do mojego ucha, a ja zacisnęłam usta w cienką linię i przesunęłam się na miejsce pasażera, żeby mógł wysiąść. Jeszcze raz niepewnie spojrzałam na mężczyznę, który nam przerwał. Uśmiechał się bezczelnie do mnie, sztucznym, złośliwym uśmiechem, nawet nie pokazując zębów. Miał na oko około dwudziestu trzech, dwudziestu pięciu lat, ale kilkudniowy zarost i worki pod oczami postarzały go jeszcze bardziej. Przez jego policzek przechodziła nieduża blizna, która ginęła w burzy niezadbanych, czarnych włosów. Kiedy w polu mojego widzenia pojawił się też Harry oboje odeszli ramię w ramię, niknąc mi z oczu. Wyjęłam telefon z kieszeni i napisałam prędko do Leili czy wychodzi gdzieś, miałam do niej kilka pytań...
           
              Nie wiem ile ich nie było, ale kiedy przeleciały trzy piosenki w samochodowym radio zaczynałam się denerwować. Rozejrzałam się wkoło i nie mogłam ich dostrzec, więc to przyprawiało mój mózg do snucia najczarniejszych scenariuszy. Oparłam głowę o zagłówek i wypuściłam głośno z płuc powietrze. Mój telefon w dłoni zawibrował, więc uniosłam go do góry, sprawdzając nową wiadomość

Leila, 14:07
Dopiero wieczorem. O której wracacie?




                Szybko odpisałam, że nie mam bladego pojęcia, bo napotkały nas pewne... problemy techniczne. Wyłączyłam telefon, żeby nie musieć się jej tłumaczyć i wsłuchiwałam się w reklamę proszku do pieczenia. Kiedy głos skończył zapewniać, że produkt nie ma szkodliwych konserwantów Harry wrócił. Usiadł z impetem na siedzeniu i nawet nie obarczył mnie spojrzeniem, jedynie wyłączył grające radio i odpalił samochód. Mocno i nerwowo wykręcił tak, że teraz jechaliśmy drogą powrotną. Przyspieszał. Bałam się zacząć temat, ale zapinając pas, postanowiłam coś z niego wyciągnąć.


           - Stało się coś? - spytałam cichutko, bojąc się, że może znów zacznie ma mnie krzyczeć, tak jak wtedy przy tej sprawie z Zaynem.

           - Odwiozę cię. - powiedział stanowczo i dobitnie, wciąż nie odrywając wzroku od przedniej szyby. Skuliłam się w miejscu.

                  Resztę drogi przejechaliśmy w milczeniu. Ja ciągle wpatrywałam się w profil Stylesa, chcąc cokolwiek wyczytać z jego twarzy, niestety z marnym skutkiem. Harry nie spojrzał na mnie nawet na sekundę. Dopiero, kiedy zaparkował na podjeździe przed domem zsunął ręce bezwładnie z kierownicy na swoje kolana i oparł głowę o zagłówek. Przypatrywałam mu się w ciszy, czekając na jakiś ruch z jego strony, ale jedynie odpiął pas bezpieczeństwa i bez słowa wyszedł z samochodu. Szybko zrobiłam to samo, zanim zdążył obejść pojazd.

            - Harry... - zaczęłam, ale szybko mi przerwał.

            - Nie teraz. - urwał, kładąc dłoń w dole moich pleców i nie całkiem delikatnie pchając mnie do przodu. Zagryzłam dolną wargę.

            - Harry? - usłyszeliśmy za sobą. - Claudia? - spytał kobiecy głos za nami przez śmiech. - Jest coś o czym powinnam wiedzieć? - Danielle podbiegła szybko do nas stając obok chłopaka i ruszając z nami w stronę domu. - Leila w domu? - spytała poprawiając ułożenie długich, kręconych włosów na odkrytych ramionach.

             - Myślę, że tak. - mruknęłam w odpowiedzi, dziwiąc się trochę, że tu przyszła. Harry całkowicie olał jej obecność, nawet kiedy żartobliwie szturchnęła jego ramię. Posłała mi zaintrygowane spojrzenie, a ja wzruszyłam ramionami. - Wychodzicie gdzieś? - rzuciłam byle jakie pytanie, żeby zagłuszyć ciszę.

             - Nie. - uśmiechnęła się przyjaźnie. - Wpadłam tylko oddać jej buty. - uniosła torbę w górę. - Swoją drogą nie wiem jak ona wytrzymuje w nich każdą imprezę. - zachichotała, co głupkowato zawtórowałam. Styles wciąż milczał, podchodząc do wejściowych drzwi i szarpiąc za klamkę. Cała nasza trójka spojrzała na siebie, kiedy głośna muzyka uderzyła w nasze uszy. Było chwilę przed piętnastą, więc co do...?

             Harry wszedł do środka pierwszy po ponaglającym spojrzeniu Peazer. Rozejrzał się po salonie i ruszył dalej, więc obie z Dani poszłyśmy za nim i nie spuszczałyśmy z niego wzroku. Powoli przemierzał kolejne metry aż stanął w progu kuchni i nie odrywał wzroku. Uniósł brwi jakby w lekkim rozbawieniu, na co spojrzałyśmy na siebie i ruszyłyśmy za nim stając po obu jego stronach.

             Kurwa mać.

             W kuchni o blat opierała się Leila, przyciśnięta do jego krawędzi przez... Liama. Nie usłyszeli nas przez grającą muzykę. Jej dłonie leżały na obu policzkach chłopaka, a jego natomiast mocno obejmowały jej szczupłą talię. Śmiali się do siebie między pocałunkami i coś szeptali, zupełnie nie zdając sobie sprawy z naszej obecności. Spojrzałam kątem okna na Danielle, która wpatrywała się w nich z uniesionymi brwiami i przerażonym spojrzeniem. Zbladła, wyglądała jakby za chwilę miała zemdleć. Kiedy uniosłam rękę i zaledwie musnęłam opuszkami palców jej przedramienia natychmiast się wyrwała, podchodząc do głośno ustawionego radia i wyłączając je całkiem. Mieszanka zdziwienia, przerażenia, zaskoczenia i bezradności wręcz kapała ze zdezorientowanych spojrzeń Leili i Liama, którzy najpierw popatrzyli na mnie i Stylesa, a dopiero później na Peazer. Kilka sekund przeciągało się zdecydowanie za długo, kiedy cała tamta trójka wpatrywała się w siebie. Blondynka natychmiast strąciła dłonie chłopaka ze swoich boków, jakby cokolwiek miało to zmienić. Danielle była bliska płaczu, zacisnęła wargi w cienką linię i zmarszczyła żałośnie czoło. Boże...

         - Dani... - zaczął Liam, robiąc krok w jej stronę, a ona przyłożyła drżącą dłoń do ust. Chłopak podszedł jeszcze dwa kroki bliżej, a ona nie spuszczała z niego spojrzenia, nawet nie mrugnęła. - Dani, Skarbie, posłuchaj... - zamilkł, zastanawiając się co może jej powiedzieć, a ona czekała. Jej oczy zdążyły się zeszklić, a on wykorzystał jej moment słabości i całkiem zniwelował odległość jaka ich dzieliła i uniósł niepewnie dłoń w kierunku jej twarzy. - Proszę cię, nie płacz. - szepnął, chcąc dotknąć jej policzka, ale kiedy jedynie go musnął, dziewczyna odtrąciła jego palce od siebie i rzuciła na podłogę torbę z butami mojej kuzynki, które miała jej oddać.

        - Harry, odwieź mnie. - poprosiła błagalnym tonem i wyminęła swojego byłego, jak zdążyłam się domyślić, chłopaka, kierując się w stronę lokatego. - Proszę cię, teraz. - położyła dłoń delikatnie na wysokości jego łokcia i schowała twarz, obracając się do wszystkich tyłem. Dopiero teraz spojrzałam na niego, a on... wcale nie wydawał się być tym zaskoczony. Stał tam jakby oglądał jakiś beznadziejny film, a nie jakby był właśnie świadkiem łamania serca.

        Nie odpowiedział, ale obejmując ją ramieniem wyprowadził z mieszkania. I choć z całych sił i z całej świadomości nie powinnam, ale poczułam nikłe uczucie... zazdrości. Najprawdziwszej zazdrości o to, że dotknął jej, a nie mnie. Odepchnęłam szybko od siebie tę myśl, skupiając całą uwagę na mojej rozdartej kuzynce, która wpatrywała się głupio w podłogę, również bliska płaczu, poznałam to. Ruszyłam pewnie w jej stronę i dotknęłam palcami jej brody, unosząc twarz. Nie zdążyłam się jej nawet przyjrzeć, kiedy wtuliła się we mnie i wybuchnęła płaczem. Nie pamiętam jak długo łzy wtedy wypływały z jej oczu i nie pamiętam jak długo głaskałam jej plecy, żeby się uspokoiła. Po prostu musiałam.












         Leila nie wychodziła ze swojego pokoju do końca weekendu. W poniedziałkowy poranek jechała do tej szkoły jak na skazanie, ani ja ani Justine nie drążyłyśmy tematu. Nawet nie wiedziałam czy J zdawała sobie sprawę, że stanu emocjonalnego swojej starszej siostry, ale jakoś nie miałam ochoty się nad tym zastanawiać. Nie widziałam się z nią cały dzień, nawet na obiedzie zaginęła, a przy stoliku, gdzie jadała nie było ani jej, ani nawet Danielle. Za to siedział przygnębiony Liam, na ramieniu którego dziewczyna Louisa trzymała dłoń.

          Dzisiaj na treningu poszłyśmy na siłownię. Wszystkie tak bardzo się w to wkręciłyśmy, że nawet nie zwracałyśmy na siebie zbytniej uwagi. Spędziłam czterdzieści pięć minut ćwicząc mięśnie ramion i byłam tak spocona jak chyba jeszcze nigdy. Kiedy trening dobiegał końca trener zagwizdał, żeby jak co dzień podsumować ćwiczenia. Wstałam z niewygodnego siedziska i szybko przerabiając kitkę w wysokiego koczka stanęłam w rządku między Veronicą i Heather. Obie uśmiechnęły się miło, robiąc mi więcej miejsca, a ja z przyspieszonym od wysiłku oddechem stanęłam, przerzucając ciężar ciała na prawą nogę i opierając rękę o lewy bok na wysokości talii. Starałam się uspokajać pracę mojego serca.

         - Jak co roku wybrałem najlepszego według siebie zastępcę kapitana. - mówił Couge, a ja od razu kątem oka spojrzałam na uśmiechniętą Perrie, która przybijała piątkę z Eve. Stały obok siebie, więc ich dłonie spotkały się na wysokości ich ud, a ja nie mogłam dać się przyłapać na podglądaniu, więc utkwiłam wzrok w trenera. - Liczy się siła przebicia. Ktoś, kto wyróżnia się grą, samozaparciem i kto jest w stanie pomóc w prowadzeniu drużyny do zwycięstwa. Wy wybrałyście Perrie, która według was jest w stanie was mobilizować, rozwiązywać konflikty, utrzymywać zdrową atmosferę. Miejmy nadzieję, że Edwards podoła, a mój wybór to ktoś, w kim pokładam nadzieję i liczę na to, że nasza współpraca potrwa do końca szkoły. Claudia Collins. - dodał z uśmiechem. Wszyscy byli tak zszokowani jak i ja. Przez kilka sekund trwała całkowita cisza, a ja uchyliłam usta ze zdziwieniem. CO?! JA?! Któraś z dziewczyn położyła dłoń na moim ramieniu, a zaraz po tym geście rozbrzmiały ciche brawa. Rozejrzałam się wkoło, studiując twarz każdej z nich, ale nie mogłam skupić się na ich emocjach, bo sama wciąż nie dowierzałam co się działo.

         Weszłam do szatni w otoczeniu kilku moich koleżanek z drużyny, które uspokajały mnie i mówiły, że bardzo się cieszą. Odstąpiły mnie dopiero, kiedy wyjmowałam rzeczy z mojej szafki. Przewiesiłam przez ramię ręcznik, wzięłam kosmetyki i ruszyłam w stronę pryszniców. Zajęłam swoje stałe miejsce - jak najbardziej z boku i rozbierając się szybko wskoczyłam pod gorący strumień. Odwróciłam się przodem do ściany, pocierając szyję i kark, kiedy niespodziewanie poczułam silny uścisk na ramieniu. Ktoś szarpnął mnie i obrócił siłą przodem do siebie. Przede mną stała Perrie Edwards z zaciśniętymi złowrogo ustami i spiętymi wysoko włosami. W pełnym makijażu...

        - Myślisz, że to zabawne?! - warknęła, robiąc krok w moją stronę tak, że prawie stykałyśmy się palcami u stóp. To musiało wyglądać komicznie z boku - dwie nagie dziewczyny, kłócące się pod prysznicem w otoczeniu i pod bacznym spojrzeniem całej drużyny. - Kim ty w ogóle jesteś?! - zmierzyła mnie wzrokiem z odrazą i pogardą marszcząc górną wargę. - Wydaje ci się, że skoro ten stary kutas tak za tobą stoi to ze mną wygrasz?! - warknęła prosto w moje usta. A raczej w brodę, bo była niższa. - Co to, kurwa, jest, że jakaś mała dziwka zdobywa pozycję, na którą nie ruszyła nawet palcem?! - krzyknęła, wciąż utrzymując kontakt wzrokowy. - Chwila... - zastanowiła się, unosząc brwi w górę, a jej ton głosu przybrał zupełnie inny wymiar. - A może to jakaś transakcja wiązana, co? - splotła dłonie na brzuchu i odchyliła się lekko do tyłu, wypinając biodra. - Co musiałaś dla niego zrobić, hm? - przegryzła dolną wargę w rozbawieniu. - Za co Couge obiecał ci MOJĄ pozycję? Dlaczego wciąż milczysz, Słoneczko? Trafiłam? - zagadnęła, a ja w sekundę zebrałam całą swoją złość w jednym, krótkim zdaniu.

       - Nie mierz wszystkich swoją miarą, Pezz. - dobitnie powiedziałam prosto w jej twarz, wkładając w swój głos tyle jadu ile tylko potrafiłam. Reakcja była natychmiastowa. Najpierw jej policzki przybrały bordowy kolor i wciągnęła je, wydymając usta. Z kilku milisekundowym opóźnieniem poczułam siarczysty ból na swoim policzku i obróciłam głowę w stronę blondynki, kiedy tylko zorientowałam się, że podczas jej uderzenia moją twarz lekko odrzuciło w lewo. Nie wytrzymałam. Moje dłonie same powędrowały w kierunku jej twarzy i szarpnęłam ją z całej siły za włosy. Później wszystko pamiętam jak przez mgłę. Po prostu skupiałam się na Edwards i na naszej bójce. Poczułam jej długie paznokcie, drapiące moje ramię, później ja mocniej szarpnęłam ją w dół za włosy, kilka razy drapiąc na oślep. Ktoś nas od siebie odciągał, prawdopodobnie dziewczyny, które przekrzykiwały się nawzajem. Kiedy odsunięto mnie od blondynki uspokoiłam się, a Perrie wyrywała się z ich uścisku jak niezrównoważona psychicznie.

      - Spokój! - wrzasnął dojrzały, kobiecy głos i wszystkie, jak jeden mąż odwróciłyśmy głosy w kierunku, z którego dochodził. Nauczycielka wfu - pani Rain podeszła błyskawicznie do nas i mierząc uważnie wzrokiem najpierw mnie, później Perrie, ponownie zabrała głos. - Która zaczęła?! - wrzasnęła. Edwards wyrwała się z uścisku koleżanek i stanęła prosto, uspokajając nerwowy oddech. - Co, ogłuchłyście?! - odpowiedziała jej cisza, więc dodała. - Jutro na pierwszej lekcji widzę was obie w gabinecie dyrektora, jasne? - znów cisza. - JASNE?! - kiedy po raz kolejny jej krzyk wypełnił szatnię posypały się już ciche przytaknięcia. Zabrałam prędko swoje rzeczy, opatulając się ręcznikiem i wybiegłam spod prysznica.






         Nie mogłam powstrzymać łez, kiedy niemal wybiegłam z szatni na szkolny korytarz. Było już późno, bo jakieś dwadzieścia, trzydzieści minut po szesnastej. Szłam tak szybko, że nawet nie zastanawiałam się dokąd ta droga mnie prowadzi. Poprawiłam ułożenie sportowej torby na ramieniu i starłam mokre łzy z policzków. Kiedy zaglądnęłam na chwilę w górę, tylko po to by ukryć płacz i sekundę później patrząc na swoje buty, ktoś zagrodził mi drogę.

      - Hej, hej, hej. - ktoś cicho odezwał się tuż nad moją głową. Poczułam męskie, ciepłe dłonie na swoich ramionach, które zatrzymały mnie w miejscu. Poznałam go i... już nie tłumiłam płaczu. Wybuchłam cicho, uwalniając z siebie cały żal i wszystkie złe emocje, które się we mnie kumulowały i pozwoliłam przyciągnąć się do ciała chłopaka. Mój nos wylądował w zagłębieniu jego szyi i schowałam tam całą, zapłakaną twarz. Niall głaskał mnie po plecach, żeby jakoś uspokoić moją histerię, ale ja nie byłam w stanie zapanować nad własnymi emocjami.

      - Cloudy, co się stało?! - z przejęciem zapytał, odsuwając mnie minimalnie od siebie tylko po to, żeby zaglądnąć w moją twarz. Uniosłam ją ku górze, żeby jakoś złapać normalny oddech i w końcu obarczyłam spojrzeniem blondyna. Łzy jednak nadal uparcie ściekały po moich policzkach, a jednego z nich właśnie nieśmiało dotknął.

     - Boli cię? - spytał z taką troską w głosie, jakiej dawno nie słyszałam. - Cloudy, kto ci to zrobił?! - nie przestawał drążyć tematu, a ja pokiwałam żałośnie głową na nie. Nie mogłam mu powiedzieć. - Chodź ze mną. - chwycił moją dłoń i pociągnął kilka kroków w prawo. Przymknęłam powieki, za wszelką cenę starając się jakoś uspokoić. Kiedy w końcu zatrzymaliśmy się, postanowiłam uchylić lekko podpuchnięte od płaczu powieki. Byliśmy... W toalecie.

           Niall odkręcił wodę i urwał kawałek ręcznika papierowego. Oparłam się plecami o chłodne kafelki wciąż zdruzgotana po wydarzeniach sprzed kilkunastu minut. Blondyn obrócił się ze zwilżonym kawałkiem ręcznika i nieśmiało, powoli do mnie podszedł. Jedną dłonią gładził moje ramię, a drugą delikatnie przyłożył do zaczerwienionego nienaturalnie policzka. Syknęłam, kiedy poczułam jak lodowaty jest mój opatrunek.

      - Spokojnie...  - szepnął, delikatnie dotykając mojego policzka prowizorycznym okładem. Zagryzłam dolną wargę, starając się uspokoić bicie serca. Nie myślałam o niczym, w tamtej chwili czułam pustkę. Przerosły mnie słowa Perrie. Naprawdę nie sądziłam, a raczej nie zdawałam sobie sprawy, że słowa tej dziewczyny tak bardzo będą potrafiły we mnie uderzyć.

       Kiedy chłopak odsunął już dłoń od mojego policzka zaczął się mu intensywnie przyglądać, a sekundę później poczułam zaskakująco delikatny dotyk jego ciepłych warg na kości policzkowej. Otworzyłam szerzej oczy, a on odgarnął kosmyk moich włosów za ucho i z przejęciem przyglądał się ranie. Speszyłam się.

      - Gorąco tu. - wymamrotałam, dotykając na sekundę dłonią jego ramienia i wymijając. Kierowałam się w stronę wyjścia, czując jego obecność metr za sobą. Znów wyszliśmy na szkolny korytarz, ale zdążyliśmy jedynie zrównać wzrok, kiedy zza zakrętu nagle pojawiła się dwójka innych chłopaków niemal na nas wpadając.

         Uniosłam wzrok i... Boże.

          Harry i Zayn stali krok przede mną zaskoczeni tym spotkaniem zupełnie jak i ja. Styles zmierzył groźnym wzrokiem Nialla, który stał zdecydowanie zbyt blisko mnie. Zmarszczył czoło, a jego spojrzenie zsunęło się na moją twarz i zaczerwienienie przebiegające przez lewy policzek. Wytężył wzrok i pokonał, dzielącą nas odległość. Dotknął opuszkami palców opuchlizny i przeczesał drugą dłonią niesforne loki. Zayn uniósł brwi i schował dłonie w kieszenie dżinsów, prostując nogi i ramiona.

         - Co się stało? - spytał, zaciskając wargi w cienką linię i ponownie gapiąc się na Nialla.

         - Nic. - mruknęłam przygnębiona tą nagłą uwagą wokół mnie. - Chcę tylko wrócić do domu. - wzięłam głębszy oddech i przymknęłam powieki.

         - Odwiozę cię. - w tym samym momencie odezwał się Horan i Styles, a ja uniosłam zdziwiony wzrok na ich zirytowane wyrazy twarzy. Atmosferę można było kroić nożem. Spojrzałam na Zayna, który zaśmiał się cicho pod nosem, a później moje spojrzenie znów powróciło na chłopaków, którzy ciskali błyskawicami ze swoich źrenic. Wzdrygnęłam się.

         - Hu-huuuu. - skomentował przeciągle Mulat, przygryzając dolną wargę i powstrzymując wybuch śmiechu. - Szkoda, że nie mam popcornu. Historia lubi się...

          - Morda, Malik. - warknął groźnie Harry, a ja aż odsunęłam głowę kilka centymetrów w tył. Wyciągnął ramię w moją stronę i poruszył palcami, nakazując mi podejść bliżej. - Chodź, zabiorę cię do domu.


          I byłam pewna, że wcale nie chodziło tu o mnie. Mieli własny problem, który starali się zatrzeć, udowadniając, który z nich wygra. Pobladłam.





____________
Dajecie mi ostrego kopa! Uwielbiam was tak baaaardzo <3
  + Przez Stylesa, Cloudy i przez Was obleję niemiecki, ale napisałam nowy rozdział i jestem z niego nawet zadowolona. :) A wy? Co sądzicie o całej sprawie Claudia-Perrie? Claudia-Niall? Leila-Liam? Ale jestem mega ciekawa XD
Jeszcze raz - Kocham Was <3

Sunday, November 17, 2013

9. Chasing the clouds.

              Wtorek minął mi leniwie, środa też. Dopiero w czwartek trochę się rozchmurzyło, kiedy to chemiczka oddała testy i wcale nie poszło mi tak źle jak myślałam. Niall miał trochę większy problem i zaczął poważnie się martwić, że dyrektor może mieć problem z jego ocenami i bał się, że zagrozi zawieszeniem członkostwa w drużynie. W piątek nawet spędziłam z nim całą przerwę na lunch, starając się wytłumaczyć mu choć trochę to, co sama ogarniałam i chyba nawet załapał i obiecał przysiąść nad tym jeszcze w weekend. Poprawa była zapowiedziana na poniedziałek, a ja naprawdę trzymałam usilnie kciuki za niego i jego C, które miał dostać. Ja sama załapałam się na B-, do tej pory nie wiedziałam jakim cudem...
             
              Resztę piątku spędziłam z Justine przed telewizorem. Leila gdzieś zniknęła, nawet nie mówiąc nam dokąd się wybiera. Zabrała samochód i najzwyczajniej się zwinęła.

              Nie rozmawiałam z Harrym od naszych felernych wagarów. A raczej od treningu, gdzie wypowiedział do mnie tylko jedno zdanie. Byłam strasznie zirytowana, kiedy mijał mnie na korytarzach i nie obrzucił nawet krótkim spojrzeniem. Rozmawiał z Leilą, śmiali się z Louisem i ciągle gdzieś ukradkiem widywałam go z Zaynem i Perrie, ale do mnie nie odezwał się nawet słowem. Chciałam nawet wziąć sprawy w swoje ręce, ale później docierało do mnie, że nie wiedziałabym przecież nawet co mu powiedzieć...

              Harry był dziwny. Taki... nieszablonowy. Momentami miałam wrażenie, że on unika mnie celowo, że chce coś mi tym udowodnić, zirytować mnie, zmusić do rozmyślania o nim. To taka hipokryzja... Najpierw mówi mi, że za dużo myślę i zdecydowanie za bardzo się przejmuje, a później robi wszystko, żebym jednak nadal się nie zmieniała. Trudno mi było patrzeć na jego roześmianą twarz podczas rozmowy ze znajomymi, trudno było mi zaglądać w jego szmaragdowe oczy, żeby wyłapać z nich jakąkolwiek chęć kontaktu ze mną. Trudno było mi nie myśleć o Harry'm...

             Dlatego tak wielkim zdziwieniem dla mnie był sobotni poranek. Leila wpadła jak burza do mojego pokoju i oznajmiła, że natychmiast mam zejść na dół. Zwlokłam się ze swojego łóżka, które rano wydawało się być dwadzieścia razy wygodniejsze niż wieczorem, a siła jego przyciągania przebijała Newtona. Leniwie wsunęłam na stopy kapcie-żyrafy i zaglądając przelotnie w lustro z przyzwyczajenia wyszłam z pokoju na dół. Miałam na sobie jedynie fioletową piżamę z Hello Kitty, a raczej krótkie szorty, które nawet przy niewielkim pochyleniu odkrywały więcej niż powinny (uroki gorącej Arizony) i podkoszulek w identycznym kolorze. Machinalnie weszłam do kuchni i otworzyłam drzwi lodówki, wyjmując z niej duży baniak soku pomarańczowego i sięgnęłam po szklankę.

           - Nie przywitasz się nawet? - usłyszałam znajomy głos tuż za sobą i prawie ugryzłam się w język. Podskoczyłam w miejscu i opadłam tyłem na blat kuchenny, uderzając się przy tym dość mocno w dół pleców. Od razu położyłam tam rękę i starając się nie skrzywiać twarzy w bólu, zaczęłam delikatnie rozmasowywać to miejsce.

          Harry zaśmiał się z mojej reakcji i wbił mały widelczyk w sernik, który upiekła wczoraj ciotka. Uniósł nabity na niego kawałek ciasta i powoli wsunął między wargi. Przepraszam bardzo, Styles... Kto kogo powinien tutaj uwodzić...? Siedział przy kuchennej wyspie i kręcił się na boki na czarnym, obrotowym hokerze.

           - Co tu robisz?! - warknęłam, nie ukrywając zdziwienia i przeczesałam dłonią potargane włosy. Zagryzłam dolną wargę i w głowie krzyczałam na siebie za to jak wyglądam. W piżamie, bez stanika, z burzą potarganych, pokołtunionych włosów i bez makijażu. Miss World, Collins...

          - Zabieram cię gdzieś. - wzruszył ramionami. Dopiero teraz zmierzyłam wzrokiem całą jego postać. Jego włosy wyglądały jak zawsze - czyli nie wyglądały. Były jednym, wielkim, brązowym nieładem. Miał na sobie szarą, luźną bluzkę, która wyglądała jakby w niej spał i ciemnogranatowe rurki. Kiedy wróciłam spojrzeniem na jego twarz jego usta przybrały tak szeroki uśmiech, że zaczynałam się zastanawiać czy go to nie boli...

          - Skończyłaś już? - spytał, a ja poczułam jak na moje policzki wkradają się rumieńce.

          - Skończyła co? - nagle obok nas zmaterializowała się Leila, a ja przyłożyłam dłoń do czoła i modliłam się, żeby Harry nie zechciał jej odpowiedzieć. Ja głupia...

          - Ogarniać mój OOTD*. - zaśmiał się, przenosząc wzrok ze mnie na moją kuzynkę. - To jak? Pół godziny ci wystarczy? - uniósł brew, a ja spojrzałam na niego spod swoich.

          - Dopiero wstałam. - zauważyłam i spłonęłam rumieńcem z bliżej nieokreślonych powodów, więc szybko przyłożyłam szklankę z sokiem do ust.

          - Dałem ci pół godziny, nie?









              Oczywiście, że Cloudy poleciała na górę i robiła wszystko, żeby uwinąć się w czasie, który proponował Harry. Znacie to uczucie, kiedy robicie coś mimo własnej woli? Ja właśnie coś takiego przeżywałam. Obiecywałam sobie, że nie dam się tak łatwo, kiedy Syles po raz kolejny pojawi się na mojej drodze. Miałam się złościć, pokazać klasę, olać go ciepłym moczem, póki miałam okazję, ale... nie potrafiłam. Nie potrafiłam powiedzieć "nie", kiedy zjawił się w moim domu i kiedy namawiał mnie na dzisiejsze wyjście. Włożyłam KLIK, zamieniając jedynie sandały na zwykłe białe baleriny. Związałam włosy w wysokiego koczka i przeciągnęłam rzęsy kilka razy czarną maskarą. Zakryłam też sine cienie pod oczami. Choć było około dwunastej w południe ja czułam się okropnie niewyspana. Dopiero co wdrażam się w rytm szkoły i jestem cholernie zmęczona, kiedy wstaję o siódmej rano, przychodzę do domu chwilę przed siedemnastą, a kładę się grubo po północy, bo ślęczę nad książkami i doganiam zaległości jeszcze z Anglii. Kto by pomyślał? Fakt, w Ameryce jest ogólnie lżej z nauką niż w krajach europejskich, bo uczeń ma tylko kilka, wybranych przez siebie przedmiotów, a nie tak jak w Europie, że musiał uczyć się wszystkiego. Tyle że tutaj, nauczyciele skupiają się w stu procentach na swoim przedmiocie i wyciskają z niego wszystko, żeby dobrze przygotować podopiecznych do egzaminu.

            - Wychodzisz z nim? - zaczepiła mnie Justine, kiedy wychodziłam już z łazienki. Długie, brązowe włosy upięła w kłosa, była niepomalowana i miała na sobie szorty i bluzkę, w których chodziła po domu. Złapała mnie za nadgarstek, kiedy chciałam ją wyminąć i przyciągnęła mnie mocniej do siebie. Wyraz jej twarzy zdradzał jedno - najprawdziwszą złość.

           - Coś nie tak, J? - spytałam, udając, że wcale nie zauważyłam jej zmiany nastroju i nastawienia do mnie. Nie mogłam się z nią dogadać, już lepiej było mi z Leilą. Fakt, spędzałyśmy razem popołudnia, śmiałyśmy się razem i plotkowałyśmy, jednak nie mogło z tego wyjść nic prócz kuzynostwa. My nawet nie mogłybyśmy się zaprzyjaźnić. Zbyt różne charaktery. Poprawiłam torebkę na swoim ramieniu i wbiłam w nią wyczekujące spojrzenie.

           - Powinnaś uważać. - poinformowała, spuszczając na chwilę spojrzenie swoich intensywnie niebieskich tęczówek. Ten sam odcień, co Leili i ten sam sposób wymuszania odpowiedzi... Boże, chyba każdy poznałby, że to siostry! - Nie znam go zbyt dobrze, właściwie to mało kto zna go dobrze. Dziwie się, że Leila ci na to pozwala. - odpowiedziała prędko, ściszając odrobinę głos. - To naprawdę nie jest...

           - Claudia! - przerwał jej wysoki, kobiecy głos, a nasze głowy mimowolnie odwróciły się na sekundę w stronę schodów, skąd dobiegał dźwięk. Ciotka Davnee?! Co ona robi na dole z... nim?!

           - Muszę iść. - uśmiechnęłam się nieśmiało. - Do później? - spytałam, obracając się przez ramię i idąc powoli w stronę salonu.

            Nie odpowiedziała. Kątem oka zauważyłam jak zamyka się w swoim pokoju. Wzięłam głębszy oddech i zbiegłam po stopniach w dół, trzymając się jedynie jedną ręką barierki. Cholera, cholera, cholera. Nie byłam gotowa na konfrontację Collins-mother Dash-Styles. Co ona tam robiła? Dlaczego, do jasnej, nie była w pracy jak wujek?!

            Kiedy już znalazłam się na parterze moje spojrzenie od razu powlokło się w stronę trójki osób, która siedziała na dużej kanapie w salonie. Leila zajmowała miejsce pośrodku, tłumiąc śmiech, a ciotka o czymś zażyle opowiadała tamtej dwójce. Harry siedział do mnie tyłem, widziałam jedynie jak jego włosy poruszają się kiedy przeczesuje je palcami. Dziewczyna podciągnęła nogi pod brodę i wydawała się taka malutka przy nich... Byłam wyższa odrobinę od ciotki, a ona od Leili, która osiągnęła w tej rodzinie miano krasnala. Ja miałam metr siedemdziesiąt siedem, ciotka siedemdziesiąt trzy, Justine coś też koło tego, a osiemnastolatka nawet nie dobiła do granicy stu siedemdziesięciu centymetrów. To było naprawdę dziwne. Mimo wszystko musiałam przyznać, że wyglądała rewelacyjnie. Miała delikatne rysy twarzy, naturalne blond włosy i była bardzo szczupła, co zmniejszało ją optycznie jeszcze bardziej. Trochę jej zazdrościłam...

         - O! - szybko zakomunikowała jak tylko mnie zauważyła, a ja przykleiłam do twarzy nieśmiały, sztuczny uśmiech. Pozostali też utkwili we mnie wzrok, a Harry uśmiechnął się triumfalnie. - Jest Cloudy! - wstała szybko z miejsca, odbijając tyłek od materaca i zakładając ręce na brzuchu. - Chodź, mamo. - ponagliła, a ja zarumieniłam się bardziej. Boże...

         - Cóż, fajnie, że znów do nas wpadłeś, Harry. - uśmiechnęła się do niego i oboje wstali z miejsca. Znów? - Już, już, znikam! - uniosła ręce w geście poddania, kiedy Leila wysyłała jej znaczące spojrzenia. - Bawcie się dobrze. - życzyła na odchodnym, a kiedy już zniknęła za ścianą, machając do mnie w przelocie szybko dodała. - I grzecznie!

         Leila potarła palcami czoło, a ja podeszłam do nich szybko.

        - Kolejny raz przez ciebie muszę okłamywać własną matkę! - szepnęła groźnie, uderzając Harry'ego w ramię. - Jesteś beznadziejny!

        - Ktoś ci kazał? - uśmiechnął się, kiedy zaczęła się denerwować.

        - Oczywiście, że nie! - rozłożyła ręce w ostentacyjnym geście. - Może wrócę tam do niej i powiem "oh, mamo, wiesz co? Ten Harry to jednak inny Harry, mimo że wyglądają tak samo. Ten jest wrednym chujem z niebezpiecznymi ciągotami i właśnie zabiera Bóg wie gdzie twoją jedyną bratanicę!" Tak, wtedy na pewno dalej nie będzie mieć nic przeciwko! - odetchnęła ciężko i przymrużyła oczy. - Wynoście mi się stąd! - warknęła. - I odwieź ją o jakiejś przyzwoitej porze. - dodała, obracając się na pięcie.

        - Oczywiście, miss Dash**.










             - Słaba ta twoja klimatyzacja. - mruknęłam dumnie, uchylając trochę okno pasażera jego Peugeota. Przybrałam chytry uśmiech na twarz i gratulowałam sobie perfekcyjnie stylesowego rozpoczęcia rozmowy. - Jest gorąco! - przypomniałam.

             - To przeze mnie. - powiedział szybko ze wzrokiem wbitym w przednią szybę. Uniosłam brwi w górę, a on nawet tego nie widząc zaśmiał się pod nosem. - Boże, nie wierzę, że to powiedziałem... - przegryzł rozbawiony dolną wargę, po czym zsunął prawą dłoń z kierownicy, zmieniając bieg i odrobinę przyspieszając, niby zupełnie przypadkiem, muskając przy tym moje udo. Oparłam łokieć o szybę i zasłoniłam dyskretnie dłonią usta.

             - Dlaczego po mnie przyjechałeś? - spytałam cicho, trochę zawstydzona, ale mimo wszystko byłam zadowolona, że kierowałam rozmowę na tory, którymi chciałam podążać. Z twarzy Harry'ego nie schodził cwany uśmieszek, do którego już powoli zaczynałam się przyzwyczajać. Starałam się nie spoglądać na niego, żeby się nie rozproszyć, więc także utkwiłam wzrok w krajobrazie, który roztaczał się przed maską.

             - A dlaczego nie? - spytał jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Przez chwilę milczał, jakby czekał czy się odezwę, a ja nawet nie wiedziałam co mogłabym w tej chwili powiedzieć. - Miałaś inne plany?

              - Nie. - urwałam, przygryzając z nerwów dolną wargę. - Mieszkam tu dwa tygodnie. - przypomniałam. - Raczej trudno w takim czasie o napięty grafik. - prychnęłam. - Jestem nowa, siedzę w domu.
           
              - Tak właśnie myślałem. - skomentował pod nosem, znów chichocząc. - Więc nie zadawaj głupich pytań tylko ciesz się, że ktokolwiek się tobą zainteresował. - spojrzałam na niego z niedowierzaniem, a on mrugnął do mnie jednym okiem. Całkowicie niejednoznacznie.

               Dostrzegłam, że Harry ma dwie strony. Albo nawet trzy. Zwyczajną, typową dla dzieciaków, towarzyską i całkiem miłą, drugą przedstawiały zmarszczki na czole, ochrypły głos i wściekłość w oczach, a trzecia to całkowicie bierna postawa obserwatora. I wszystkie zdążyłam doskonale przeanalizować w zaciszu własnego łóżka, gdzieś między kolejnymi przebudzeniami. Zawsze miałam niespokojny sen.

              - Będziemy musieli się przesiąść. - informuje, zatrzymując się nagle i odpinając pas bezpieczeństwa. Zmarszczyłam czoło i rozejrzałam się wkoło. Staliśmy gdzieś między nowo wybudowanymi garażami. Wszystko byłoby w porządku i wydawało mi się normalne, gdyby nie fakt, że w pobliżu nie było nawet żadnego osiedla czy domów mieszkalnych. Jedynie jakaś ogromna fabryka, z kotłami na zewnątrz i wybetonowanym podjazdem. Wywlekłam się z samochodu, ale nic nie mówiłam. Harry wyjął z kieszeni dżinsów pęk kluczy i pochylił się nad zamkiem przy drzwiach numer 6 - na samym środku rzędu. Szarpnął za małą klamkę i otworzył bramę, która schowała się pod sufitem, a moja twarz przybrała wyraz jeszcze bardziej zagubionej. Chłopak uśmiechnął się zagadkowo, na chwilę poruszając w górę brwiami i zniknął wewnątrz. Stałam jak wryta w ziemię i czekałam na jakikolwiek jego ruch. Splotłam dłonie na brzuchu i potarłam dłonią odsłonięty kark. O co tu...

                Pomruk silnika, światła wydobywające się z wewnątrz, a sekundę później mój wzrok ogarniał ciemnozieloną, szmaragdową wręcz karoserię. Przyłapałam się nawet, że porównywałam jej odcień z kolorem oczu Stylesa. Uchyliłam usta ze zdziwienia, kiedy zauważyłam cały ten samochód... Miał składany dach, kanciaste wykończenia i w ogóle wyglądał jak z lat sześćdziesiątych. Brakowało tylko Harry'ego w skórze, z papierosem i kowbojkach...

               Nie mogłam opędzić wzroku od tego samochodu. Harry zdążył schować Peugeota zanim obeszłam dookoła odnowiony pojazd, dokładnie mu się przyglądając. Wyglądał naprawdę rewelacyjnie jak na stary projekt. Tylko dlaczego trzymał go tutaj..?


               - To Ford Mustang z sześćdziesiątego siódmego. - rozbrzmiał męski głos, gdzieś za mną. Nie zdążyłam nawet obrócić się w jego stronę, bo już czułam obce czubki butów na swoich piętach i momentalnie mój oddech się zdestabilizował. - Mój PRAWDZIWY samochód. - dobitnie zaznaczył, a jedna z jego dłoni powędrowała przez moje biodro, aż ułożył ją w dole mojego brzucha, mniej więcej na wysokości guzika przy rozporku. Wstrzymałam oddech, czując jego brodę na swoim ramieniu i starałam się zachowywać całkowicie normalnie, co mi absolutnie nie wychodziło. Poczułam gorący oddech tuż obok mojego ucha i jego nos, który musnął jego płatek. Kiedy już szykowałam się na coś więcej nagle poczuła chłód, który objął całe moje ciało. Zmarszczyłam brwi i zorientowałam się, że Harry już nie mnie przytulał. Odsunął się krok w tył z rozbawieniem przyglądając się mojej zaskoczonej twarzy.

             - Prowadziłaś kiedyś? - spytał, unosząc jedną brew w górę.

             - Co? - spytałam nie rozumiejąc, ale kiedy dostałam od niego ponaglające spojrzenie szybko się ogarnęłam. - Jestem nieletnia.

             - W Europie nie można prowadzić szybciej? - zdziwił się, podchodząc do drzwi od strony kierowcy i delikatnie pociągając za klamkę. - Nadrobimy to. - mrugnął do mnie, a na jego usta wdarł się szeroki uśmiech.

             - Słucham?! 

             - Wsiadaj, Kocie. - wskazał brodą siedzenie. - Nie mamy całego dnia. No już. - poganiał.

             - Chyba sobie żartujesz... - parsknęłam, ale niepewnie podeszłam w jego stronę. Kiedy stałam z nim już twarzą w twarz moja pewność siebie nabrała wartości minus tysiąc. - Harry, ja nigdy wcześniej... - urwałam, kiedy popchnął mnie delikatnie na siedzenie, zatrzaskując drzwi i zajmując miejsce pasażera.

             - Od lewej sprzęgło, hamulec, gaz. - poinstruował.

             - Harry! - chciałam mu przerwać, ale był nieugięty. Zignorował mój sprzeciw i kontynuował. 

             - Przed każdą zmianą biegu musisz docisnąć sprzęgło, jasne? W tym ci pomogę. - obiecał.

             - Harry... - tu już spanikowałam. Nie zwracał uwagi na moje protesty, a ja naprawdę nie miałam najmniejszej ochoty ruszać z tego podjazdu o własnych siłach...

              - Wciśnij sprzęgło, Kocie. - nakazał, a ja nie wiedząc co będzie odpowiedniejsze zrobiłam co kazał. Złapał za moją prawą dłoń, układając ją na gałce do zmiany biegów i przykrył ją swoją. Wzdrygnęłam się na ten niespodziewany dotyk i wzięłam głębszy oddech, wiedząc, że i tak znów dopiął swego. Drugą rękę trzymałam sztywno na kierownicy. Harry zrobił szybki, zdecydowany ruch w przód, a ja przegryzłam dolną wargę. - Jedynka. - skomentował, podnosząc po chwili na mnie rozbawiony wzrok. - Nie denerwuj się tak! - zaśmiał się. - Widziałaś w pobliżu jakikolwiek samochód w ciągu ostatnich dziesięciu minut?

               Rozejrzałam się. Faktycznie, droga była długa, prosta i całkowicie pusta, ale to wcale mi nie pomogło. Dołożyłam prawą dłoń do lewej i pewnie złapałam kierownicę. Jezdnia wyglądała na jakąś wyłączoną z ruchu, jednak to wcale nie ujmowało mojemu strachowi.

               - Odpuszczaj delikatnie sprzęgło, dodając troszkę gazu. Nie, Kocie. - zaśmiał się. - To jest hamulec, gaz jest obok. - wytłumaczył, a ja spłonęłam rumieńcem. - Gotowa?

               Przegryzłam dolną wargę i starałam się delikatnie odpuszczać lewy pedał, kiedy nagle samochód... Zgasł. Ze zdziwieniem ściągnęłam brwi i obrzuciłam chłopaka zdezorientowanym spojrzeniem. 

               - Jeszcze raz. - nakazał, a ja posłuchałam.



               Drugi raz to samo, trzeci też. Za czwartym nie wytrzymałam i uderzyłam dłonią w kierownicę, a za piątym opadłam z impetem na oparcie fotela. Byłam wściekła. Harry śmiał się ze mnie bezczelnie, mimo że ja wcale nie miałam ochoty na tę przejażdżkę. Kiedy oznajmiłam mu to po raz dziewięćdziesiąty w końcu zlitował się nade mną i wysiadł z auta, a ja natychmiast z ulgą zrobiłam to samo. Kiedy chciałam wrócić na jego miejsce, złapał mnie mocno i pewnie za nadgarstek, przysuwając do siebie tak, że ramieniem odbiłam się od jego klatki piersiowej. Objął mnie ręką w talii i kazał stanąć w miejscu. Otworzył drzwi i zajął miejsce kierowcy, chwytając za moją dłoń i ciągnąc mnie w dół. Opadłam niezdarnie na jego kolana, a on zatrzasnął za sobą. Zrozumiałam...

               - Spróbujemy razem. - szepnął prosto do mojego ucha, muskając wargami jego płatek, a mi zrobiło się gorąco. Pomógł mi wygodniej ułożyć się między jego nogami na zdecydowanie zbyt małym na to fotelu. Dotknął delikatnie moich dłoni i ułożył je z powrotem na kierownicy, a ja już nie protestowałam. Paradoksalnie tak czułam się bezpieczniej z myślą, że mógłby jakkolwiek zareagować na mój głupi błąd. Odsunęłam plecy od jego klatki piersiowej i skupiłam się na tym, co cicho mi mówił. Kiedy on wcisnął sprzęgło, a ja delikatnie dociskałam hamulec... ruszyliśmy. Nie mogłam powstrzymać nikłego uśmiechu. 

               - Tą drogą już dalej nikt nie jeździ. - odezwał się, kiedy pomógł mi wykręcić i sunęliśmy powoli po niezbyt równej powierzchni jezdni. - Nie masz się czym denerwować. Zacznij przyspieszać. - powiedział, a ja dołożyłam w to trochę siły. Prędkościomierz płynnie sunął w górę, pokazując coraz wyższą szybkość. To było niesamowite. Chyba nigdy nie zapomnę tego uczucia, kiedy auto tak doskonale mnie słucha. Delikatnie operowałam kierownicą omijając większe dziury, kiedy Styles mi podpowiadał i czułam się z tym naprawdę świetnie. Nawet jego obecność przestała mi przeszkadzać, kiedy nasz dotyk ograniczał się jedynie do tego, że czułam po zewnętrznych stronach ud jego własne nogi. Kiedy dotarło do osiemdziesięciu kilometrów na godzinę, a Harry zmienił bieg na najwyższy postanowiłam to przerwać. 

               - Wystarczy. - rzuciłam, na co w odpowiedzi usłyszałam cichy śmiech obok jego ucha. Wiatr wdzierał się między moje włosy, nawet kiedy były związane. Wspaniałe uczucie... - Harry, nie chcę już.

               - Jedź. - postanowił. - Nie zwalniaj, dopóki ci nie powiem. - warknął. Sekundę później poczułam jak pochyla się w moją stronę, a jego tors styka się ze skórą moich pleców. Wzdrygnęłam się czy też nie... Nie miałam pojęcia. Starałam się nie zwracać uwagi na jego zachowanie, a skupić się na prowadzeniu, ale wiedziałam, że przegrywam. W momencie, kiedy obie jego dłonie znalazły się na moich udach, pnąc się w górę, musiałam wziąć głębszy oddech i cichutko go upomnieć. Nic. Poczułam jak przesuwa ustami po moim odkrytym karku, jedną dłoń położył pod bluzką na moim brzuchu, a drugą ułożył w miejscu, gdzie powinien znajdować się rozporek. Nie wytrzymałam, kiedy w tej samej sekundzie chwycił zębami skórę mojej szyi i przesunął palcem po moim kroczu. Przełożyłam prawą nogę z gazu i docisnęłam hamulec, a Harry instynktownie wcisnął też pedał sprzęgła. Kiedy stanęliśmy w miejscu, a ona zabierał się do gadania, obróciłam się bokiem od razu, instynktownie uderzając swoimi wargami o jego zaskoczone usta.

               Z początku był tak zdezorientowany, że nic nie zrobił, dopiero po kilku długich sekundach, ponownie dotykał moich pleców. Obróciłam się całkowicie w jego stronę, siedząc przodem na jego kolanach palce wsuwając w jego włosy. Pomruk zadowolenia wypełnił wnętrze auta, a ja wtuliłam się w niego jeszcze bardziej, czując jego brzuch na swoim. Harry pogłębił pocałunek z pasją, której jeszcze nie miałam okazji poznać. Całowaliśmy się tak zachłannie, że nawet nie pozwoliliśmy sobie wziąć głębszych oddechów. Kiedy zsunęłam dłoń na jego klatkę piersiową, w pięści gniotąc materiał jego koszulki za nami rozległ się męski, dojrzały głos.

              - No proszę... Harry Styles? - oboje odwróciliśmy się w stronę tego dźwięku jak na zawołanie, a ja aż otworzyłam szerzej oczy.


                To nie wróżyło nic dobrego.




___________
*OOTD - outfit of the day. ;)
** - panno



Trochę nudy w tym rozdziale, ale już wiem co chcę zawrzeć w następnych, więc oby było lepiej. Skupiłam się na relacji Claudia-Harry i obiecuję w następnych więcej akcji! :D
Podobało się?

Thursday, November 14, 2013

8. Bring me the horizon.

*Rozdział dla Kinss, za to że cię uwielbiam. :)         



Nie zwracał na mnie uwagi. Przez całą drogę.

          Między nami panowała cisza, ja byłam przez to cholernie spięta, a Styles rozluźniony jak zwykle. Naszą małomówność zagłuszało jedynie radio i pomruk silnika. Sama nie wiedziałam dlaczego zgodziłam się na tę podróż. Kiedy spytałam dokąd jedziemy zbył mnie jedynie podejrzanym uśmiechem.
Siedziałam w fotelu jak na szpilkach. Splotłam swoje palce ze sobą, a dłonie wsunęłam między ciasno zaciśnięte uda. Denerwowałam się, choć sama nie wiedziałam dlaczego. W końcu za niecałe trzy godziny obiecał odwieźć mnie na trening, nie mogłam dać Perrie tej satysfakcji, że go opuściłam. Byłam pewna, że potrafiłaby to wykorzystać w starciu z trenerem, z którym się nie zgadzała. Poza tym jeszcze nigdy nie wagarowałam, bo uważałam to za szczyt głupoty. Nic to przecież nie dawało, a trzeba było odsiedzieć karę albo odrobić dodatkowe zadania. I po co to wszystko? Dla kilku godzin przesiedzianych poza szkołą? Bezsens.

          Harry wyciągnął dłoń i podgłośnił radio. Wnętrze samochodu wypełnił charakterystyczny głos Robina Thicke i jego nie tak już nowego singla. Zmarszczyłam czoło i przez chwilę pozwoliłam sobie przyjrzeć się chłopakowi. Na jego twarzy widniał szeroki, bezzębny uśmiech, a po chwili zaczął cicho naśladować wokalistę.

    - Baby, can you breathe? I got this from Jamaica. - zaczął delikatnie poruszać ramionami w rytm piosenki, a ja uniosłam brew w górę. Potrafił śpiewać? - It always works for me, Dakota to Decatur. Mhmmm... No more pretending, Cause now you winning. Here's our beginning. I always wanted a good girl. - obrócił nagle twarz w moją stronę, a ja poczułam jak na moje policzki wkrada się rumieniec, więc czym prędzej wlepiłam wzrok w przednią szybę.

         Dlaczego miałam wrażenie, że to nie było przypadkiem? Przegryzłam dolną wargę i starałam się nie spoglądać więcej w tamtą stronę. Żałosne, nie?

         Już od kilku minut wjeżdżaliśmy pod górkę, a mnie zaczęło wydawać się to dziwne. Rozejrzałam się wkoło i próbowałam zlokalizować, gdzie się w tej chwili znajdujemy. W pobliżu nie było żadnego budynku, tą trasą nie jechał nikt oprócz nas, a wokół rozciągał się charakterystyczny pomarańczowy piasek i kilka pojedynczych roślin, jakie rosły w Arizonie. Gdzie on mnie wywoził?!

         Wjechaliśmy w jakiś zjazd i dziesięć sekund później chłopak się zatrzymał. Byliśmy... właściwie to nigdzie. Zaparkował na piasku, gdzie nie było dosłownie nic.

     - Jesteśmy. - poinformował, posyłając mi przelotny uśmiech i uniósł brwi. Odpiął pas i wyszedł z auta, trzaskając lekko drzwiami. Zrobiłam to samo, a kiedy już stanęłam na piasku zobaczyłam o co chodziło...
[klik] Przede mną roztaczał się widok pustynnego terenu z całą siecią skał, pokrytych gdzieniegdzie mchem i kilka drzew iglastych. Wszystko topiło się w delikatnym odcieniu arizońskiego piasku, który towarzyszył mi odkąd tylko tu przyjechałam. I choć ogród mojego wujostwa był naprawdę okazały wystarczyło przejść kilkadziesiąt metrów, gdzie można było dostrzec naturalną rzeźbę Phoenix.
Byliśmy w punkcie widokowym.

     - Wow... - wyrwało mi się, kiedy zaczęłam kręcić się wokół własnej osi i próbując nacieszyć się widokiem.

    - Trochę się dziwię, że Leila nie zabrała cię jeszcze w takie miejsce. - odezwał się, podchodząc do maski samochodu. Przywołał mnie gestem dłoni, a ja niepewnie do niego podeszłam. Oparł się tyłem o przód Peugeota i odbijając się usiadł na masce. Przesunął się odrobinę do góry i oparł plecami o przednią szybę. Poklepał miejsce obok siebie, a ja nieśmiało zrobiłam to samo. Kiedy już mój tyłek bezpiecznie znajdował się mniej więcej po środku, podciągnęłam nogi i usiadłam po turecku, nie chcąc bardziej zbliżać się do chłopaka. Nie mogłam oderwać wzroku od widoku jaki miałam tuż przed nosem. W ogóle nie mogłam trochę uwierzyć, że teraz mieszkałam w takim miejscu. W mieście, gdzie prawie cały rok jest lato, świeci słońce i rzadko pada. Na innym kontynencie...

    - Mam nadzieję, że nasze tyłki się na tym nie odbiją. - rzuciłam luźno, przesuwając dłonią po masce.

    - Nie takie rzeczy ten samochód przeżył. - zaśmiał się, a ja... Dlaczego od razu doszukiwałam się podtekstu?

    - Nie wątpię. - urwałam temat, poprawiając się trochę na swoim miejscu.

    - Czemu się denerwujesz? - spytał jak gdyby nigdy nic, a ja spojrzałam na jego twarz. Uniósł jedną brew, którą zasłaniał teraz jeden z jego loków. - Jeszcze dwa dni temu byłaś bardziej...

    - Nie denerwuję się. - przerwałam mu stanowczo, na co na jego usta wkradł się szeroki uśmiech. Nie chciałam do tego wracać, byłam pijana... Pierwszy raz w życiu pijana, więc powinien mnie zrozumieć, prawda? Koniec. Nie odezwał się po tym, po prostu wyszedł z mojego pokoju, a rano zachowywał jakby do niczego nie doszło.

    - Jak chcesz. - uniósł dłonie w obronnym geście. - Jak to w ogóle się stało, że mieszkasz tutaj? - spytał, a ja domyśliłam się, że tylko dlatego, żeby podtrzymać rozmowę.

    - Mój tata szkoli rekrutów w Anglii. Wiesz... żołnierzy. - uściśliłam. - Przyjeżdża do domu raz, dwa razy do roku na kilka dni, a mama najzwyczajniej zaczęła za nim tęsknić. Jest lekarką, więc załapała się do pracy w jego jednostce. Sama zaproponowałam przenosiny, nie chciałam jej unieszczęśliwiać. Dużo płakała, a mi wydawało się, że to moja wina.

    - Córka wojskowego. - podsumował, jakby nad czymś się zastanawiał. - To wiele wyjaśnia.


    - Słucham?! - spytałam z szeroko otwartymi oczami, nie rozumiejąc co ma na myśli. Zaśmiał się cicho, ale szybko wyjaśnił.

    - Źle to odebrałaś. - poprawił się na swoim miejscu, tak że teraz mogłam lepiej mu się przyjrzeć. - Chodzi mi o twoje zachowanie, sposób bycia... - wzruszył ramionami. - Jesteś taka... porządna.

    - To niedobrze? - parsknęłam i uniosłam brew, wyczekując odpowiedzi i przesuwając się trochę w jego stronę. 

    - Nie wiem. - przeczesał dłonią włosy i oparł się całą powierzchnią pleców o szybę. Patrzył na roztaczający się przed nami krajobraz raz po raz jedynie na mnie spoglądając. Założył ręce za głową i zaczął tłumaczyć. - Ograniczasz się. - westchnął ciężko jakby zrezygnowany, że musi mi to wyjaśniać. - To słabe. Zdecydowanie za dużo myślisz, analizujesz. To cię kiedyś zgubi, zobaczysz. Nie zrobię tego, bo coś tam, tamtego też nie, bo, o Boże, co ludzie pomyślą? - zironizował, a ja zmarszczyłam czoło odrobinę zirytowana tym nagłym najazdem na moją osobę. - Najlepsze wspomnienia rodzą się spontanicznie, jeśli teraz mam ochotę nie wiem... Jechać nad morze to sprawdzam portfel, zabieram ręcznik i okulary, wsiadam w samochód i jadę na plażę. Jak nie mam hajsu łapię stopa i poznaję w ten sposób całą masę nowych ludzi. Śpię na piasku, uczę się surfować, imprezuję nad wybrzeżem. - uśmiechnął się jakby coś właśnie mu się przypomniało. - Nie zdajesz sobie sprawy ile rzeczy cię omija, Kocie. - wzdrygnęłam się na dźwięk jego głosu wypowiadającego ostatnie słowo. - Nigdy już nie będziesz tak młoda jak w tej chwili, czas się nie cofnie, a ty nie potrafisz tego zrozumieć. Na przykład teraz. Zastanawiałaś się chyba z dziesięć minut czy jechać ze mną za miasto. Mogłaś się nie zgodzić i spędzić kolejny, taki sam, nudny dzień, w którym rutyna sprawiłaby, że za tydzień nie rozróżnisz byłego czwartku od niedzieli, bo codziennie będziesz robić to samo. Dziś pozwoliłaś sobie opuścić kilka nudnych lekcji i właśnie oglądasz panoramę Arizony, której obrazu nie zapomnisz do końca życia. 


     - Sugerujesz, że jestem nudna? - zagaiłam.

     - Ty może nie, ale twoje życie zdecydowanie. 

     - Nic nie wiesz o moim życiu. - warknęłam.

     - Owszem, ale całkiem wielu rzeczy potrafię się domyślić. - posłał mi cwany uśmiech. - Na imprezie u Tomlinsona zachowywałaś się jak biedna, malutka owieczka, która trafiła do stada wilków i w każdym widziała wroga. Oczywiście, dopóki się nie upiłaś. - puścił mi oczko. - Jak tylko przyjęłaś, podejrzewam po raz pierwszy w życiu, trochę alkoholu do krwiobiegu w końcu trochę odpuściłaś. Zaczęłaś się bawić, poznałaś nowych ludzi, poczułaś się swobodnie. - wyliczał. - Pozwoliłaś mi się do siebie zbliżyć, chociaż nikt nigdy wcześniej tego nie zrobił. - zagryzłam wargę, kiedy wspomniał o sobocie. - Skąd wiem? Przestraszyłaś się, kiedy poczułaś dotyk mojego języka. - zaśmiał się cicho. - Trochę przykre, że potrzebowałaś kilku piw, żeby zrobić coś, na co od dawna miałaś ochotę, ale bałaś się na kogo wyjdę przed ludźmi? Jestem skłonny postawić pięć dych na to, że rozmyślałaś nad 'naszym momentem' przez następnych kilka godzin. Nie rozumiem tylko po co to rozpamiętujesz. Było, minęło. Trochę przyjemności, namiętności, a jeśli będziemy mieli ochotę, żeby to powtórzyć to nie widzę problemu, żeby to zrobić, ale błagam... - uśmiechnął się. - To nie jest żadne zobowiązanie. Zacznij się bawić, Kocie, pokorzystaj trochę z życia. Do jasnej cholery, jesteś w Ameryce! Miejscu, gdzie marzenia się spełniają.

      - Chyba pomyliło ci się z Nibylandią... - prychnęłam.

      - Skoro tak chcesz nazywać mój świat to śmiało. Mogę mieszkać w Nibylandii, pić w plenerze z Piotrusiem Panem i pieprzyć Dzwoneczka w krzakach. - do moich uszu dobiegł jego wesoły śmiech. - To mogłoby być ciekawe, patrząc na to, że te skrzydełka mogłyby...

       - Rozumiem! - przerwałam mu natychmiast nie chcąc słuchać jak tworzy z mojej ulubionej bajki z dzieciństwa scenariusz nowego pornola.

      - Zawsze jesteś taka pruderyjna? - utkwił we mnie intensywne spojrzenie i uniósł do góry brew. To mnie cholernie dekoncentrowało. On mnie dekoncentrował. Sprawiał, że nie potrafiłam porządnie przemyśleć słów, które wypowiadałam.

      - Zawsze jesteś taki bezpośredni? - wypomniałam odważnie.

        Parsknął, przesuwając zębami po dolnej wardze i podśmiewując się pod nosem. Ułożył się wygodniej na swoim miejscu i przymknął na chwilę powieki, pozwalając by promienie słońca grzały przyjemnie jego opaloną twarz. Trwaliśmy w ciszy jakieś dwie minuty, a ja znów zaczęłam się rozluźniać, ciesząc się, że temat został zakończony i Styles nie udzielił mi odpowiedzi. Są rzeczy, których zawsze lepiej nie wiedzieć, prawda?

     - Przysuń się trochę. - zażądał nagle, a ja natychmiast oderwałam twarz od widoku słonecznej Arizony na Harry'ego. Uchylił powieki i wybuchnął śmiechem, na co zrobiło mi się trochę głupio. - Boże, nie patrz na mnie jak na psychola. Chcę tylko, żebyś troszkę przesunęła swój tyłeczek. - wzruszył ramionami. - To nie musi się kończyć odcinaniem kończyn albo brutalnym gwałtem. Staram się nie gryźć. - położył jedną z dłoni na klatce piersiowej, gdzie powinno znajdować się serce, a drugą uniósł do góry w geście obietnicy. Zacisnęłam usta w cienką linię, ale po sekundzie już je rozluźniłam. Położyłam dłonie ze swoich kolan na maskę, dając mu do zrozumienia, że robię to, czego chciał. Obrócił się na bok, opierając głowę na łokciu, który leżał na pochyłej równi przedniej szyby. Nadal siedziałam po turecku, a moje biodra teraz niemal dotykały jego brzucha. Spojrzałam w to miejsce i musiałam użyć całego swojego zdrowego rozsądku, żeby nie przyjrzeć się kawałkami jego skóry, którą odkrył podwinięty materiał koszulki. Było to zaledwie kilka centymetrów, ale zdążyłam zauważyć mięśnie, które wypracował tuż przy kości biodrowej i linię włosów, która ciągnęła się od pępka aż do paska spodni. Nie mogłam pozwolić sobie na analizowanie tego widoku, bo nie chciałam dawać mu kolejnego powodu do śmiechu. Ze mnie.

      Nie odezwał się, a ja poznałam po wyrazie jego rozbawionej twarzy, że coś chce mi udowodnić. Zdążyłam jedynie zmarszczyć czoło, kiedy delikatnie obniżył się, jeszcze bardziej podwijając przy tym swój t-shirt, który zsuwał się do góry, kiedy jego ciało leciało w dół. Teraz jego głowa znajdowała się na wysokości mojego ramienia. Wyciągnął dłoń tak szybko, że nawet nie zorientowałam się kiedy chwyta między palce materiał mojej bluzki na dekolcie i ciągnie ją lekko w dół. Zassałam szybko powietrze, czując nieznany mi dreszcz, który ogarnął moje ciało, kiedy tylko Harry go dotknął, chociaż przez te pół sekundy. Spojrzałam w dół i spostrzegłam, że przygląda się malince, którą wczoraj nad ranem zostawił wysoko na mojej prawej piersi tak, że bez problemu można było ją zauważyć nawet, kiedy miałam na sobie stanik. Strzepnęłam jego rękę i prędko poprawiłam na sobie materiał. To było żenujące.

        Wciąż z szerokim uśmiechem na ustach przesunął językiem po skrawku dolnej wargi, sekundę później nadal chichocząc. W tamtej sekundzie poczułam jak wzbiera we mnie dziwne uczucie. Naprawdę z jednej strony chciałam pochylić się nad chłopakiem i znów poczuć dotyk jego ciepłych warg na moich, jego zdecydowanych dłoni na mojej talii i gorącego oddechu na szyi. Brakowało mi takiej bliskości.
Tyle że w tej samej sekundzie druga połowa mnie marzyła, żeby zepchnąć go z tej górki prosto na ostre skały tuż pod klifem.

         - Zawsze jesteś taka pruderyjna. - z uśmiechem przytaknął sobie na zadane kilka minut temu pytanie.

         - Zawsze jesteś taki bezpośredni. - zrobiłam dokładnie to samo, odsuwając się odrobinę od jego ciała. Ono źle na mnie wpływało. - Wracamy?





***






        Zostało jeszcze jakieś piętnaście minut do rozpoczęcia treningu. Nie spieszyłam się, kiedy przemierzałam szkolny korytarz. Jeśli miałam być szczera to czułam się trochę jak w "Mission Impossible", kiedy to tak strasznie bałam się, że spotkam nauczycielkę biologii albo geografii gdzieś tutaj. Tak, to było trochę stresujące dla osoby, która jeszcze nigdy w życiu nie opuściła żadnych lekcji umyślnie. Skręciłam w stronę szatni i niemal wleciałam na kogoś, kiedy tak się zmyśliłam.

          - Boże, przepraszam! - zaczęłam, nerwowo dotykając swojego karku, ale kiedy uniosłam wzrok natychmiast urwałam, a dziewczyna, na którą wleciałam sztucznie, bezzębnie się do mnie uśmiechnęła.

             - Trochę rozwagi. - warknęła Perrie, kładąc dłonie na biodrach. Była niższa ode mnie o pół głowy, ale nadal wpatrywała się we mnie groźnie jakby to nie robiło na niej wrażenia. - To, że nie potrafisz złapać piłki wiedzą już chyba wszyscy, na zwykłym spacerze też sobie nie radzisz?

             - W siatkówce nie łapie się piłki, Pezz. - zironizowałam, unosząc brwi w geście pewności siebie, której zastrzyk właśnie poczułam. - Zapomniałaś?

                Mruknęła coś pod nosem, a na jej twarz wpełzły rumieńce złości. Przyjrzałam się jej idealnie umalowanej twarzy. Musiałam w myślach stwierdzić, że pod tą toną fluidu kryje się pewnie zagubiona, zakompleksiona osiemnastolatka i nie mogłam oprzeć się myślom, że za wszelką cenę chciałam w tamtym momencie zdobyć płyn do demakijażu i oblać ją nim jak kwasem.

                 - Twój humor na nikim nie robi wrażenia, Słonko. Doskonale mnie zrozumiałaś.

             - To wcale nie było takie trudne, pani Kapitan, ale skoro ma się aspiracje na uczelnie taką jak Stanford powinnaś trochę popracować nad wysławianiem się. - pochyliłam się w jej stronę i szepnęłam. - Bo będzie wstyd. - mrugnęłam do niej i kiedy chciałam wyminąć z uśmiechem przyklejonym do twarzy poczułam jak chwyta mój nadgarstek. Przyciągnęła mnie za niego blisko do siebie, tak że teraz nasze twarze dzieliły zaledwie trzy centymetry i mogłam dokładnie usłyszeć jej oddech. Byłam wyższa, ale w takiej odległości Edwards wydawała się być cholernie niebezpieczna.

                 - Radzę ci wziąć się do roboty, bo Camp nie wygląda jak szkolne treningi. Tamto miejsce rządzi się własnymi prawami i uwierz mi, że zapatrzony w ciebie Trener nie będzie miał nic do gadania, kiedy już opuścimy boisko. - wysyczała przez zaciśnięte zęby, a ja przełknęłam prędko ślinę. Jaki Camp?! - Zintegruj się i przestań odstawać, bo będziesz żałować. - dodała, zniżając ton głosu. - Pamiętaj, że tylko grzejesz ławę, więc pilnuj swoich progów. - puściła mnie szybko i wyminęła, kołysząc przesadnie biodrami przy każdym kroku. Chwilę jeszcze odprowadzałam ją wzrokiem tylko po to, by później obrócić się na pięcie i ze zrezygnowaniem powędrować na trening.






               - Franklin, cholera jasna, co się z tobą dzieje?! - wrzasnął trener, a ja aż podskoczyłam w miejscu, słysząc przeraźliwy dźwięk jego gwizdka. Podniosłam ręce do góry i szarpnęłam za gumkę, która związywałam moje włosy, żeby ją poprawić, bo zaczynała się zsuwać. Przeczesałam dłonią wysoki kucyk i odchyliłam głowę minimalnie do tyłu, wydychając przy tym głośno powietrze. Kątem oka spostrzegłam ucieszoną od ucha do ucha Edwards, która słodko machała do kogoś za moimi plecami. Obróciłam się w tamtą stronę, ciekawa do kogo tak się wdzięczyła i stwierdziłam w myślach coś w rodzaju Błagam, Cloudy... Jak mogłaś na to nie wpaść? Zayn odmachał jej, unosząc do góry jeden kącik ust i podążył za Tomlinsonem, oboje ubrani w stroje do gry. Mimowolnie rozejrzałam się i poszukiwałam wśród tego tłumu chłopaków pewnego wysokiego szatyna z burzą potarganych loków na głowie, ale zamiast tego przed oczami stanął mi Niall, który szczerzył się zabawnie w moją stronę, co natychmiast odwzajemniłam. Lubiłam Nialla.

                Nie byłam za bardzo lubiana w swojej drużynie. To znaczy wszystkie dziewczyny oprócz właściwie Perrie mnie akceptowały i rozmawiały ze mną normalnie, ale nigdy nie zaprosiły mnie na wspólne wyjście czy nie tuliłam się z nimi po każdym zdobytym punkcie. Trochę było mi przykro, ale z drugiej strony wmawiałam sobie, że to jest dopiero drugi tydzień szkoły, więc właściwie to chyba normalne, prawda?

              - Siadajcie tam. - nakazał zirytowany trener Couge. - A ty, Franklin, zostań chwilę po wszystkim. - zwrócił się do czarnowłosej, która była już bliska płaczu.

              Zajęłam miejsce obok Janice i jakiegoś chłopaka z drużyny rugby.

              - Wy nie obok siebie? - spytał chłopak obok mnie, śmiejąc się głośno i odchylił w tył, żebym mogła zobaczyć kto siedzi obok niego. Dopiero teraz poznałam, że siedziałam przy Tomlinsonie, a tuż za nim był...
Zaraz! Skąd on w ogóle wiedział...? - Czy może powinienem zawołać naszego Blondaska? - uśmiechnął się szeroko, na co Styles z rozbawieniem lekko uderzył go w tył głowy. Poczułam jak na moje policzki wkrada się rumieniec i byłam skłonna paść na kolana przed trenerem rugby za to, że w końcu zabrał głos.

              - Pewnie ciekawi was, która drużyna w tym roku wyjedzie na Camp. - uśmiechnął się szeroko przystojny, czterdziestopięciolatek z owalną piłką pod pachą i który właśnie puszczał oczko swojemu koledze po fachu, czyli Couge'owi. - Otóż cheerleaderki zrezygnowały, a raczej ich trenerka. Nie wnikajmy w szczegóły, najważniejsze, że obie drużyny dostają w tym roku bilety! - w tym momencie rozległy się jakieś pojedyncze szepty podniecenia. - Za dwa tygodnie widzę was spakowanych i grzecznie czekających na autobus. - uśmiechnął się szeroko. - Dokładniejsze informacje przekaże waszym rodzicom dyrektor pod koniec tygodnia. - wyjaśniał. - A teraz uciekać pod prysznice! No już! - zaśmiał się i wskazał ręką na drzwi.

                 Wszyscy po kolei zaczęli przemieszczać się w tamtą stronę. Poczekałam aż Tomlinson wstanie, żeby ruszyć zaraz za nim, ale ktoś mocno szarpnął mnie za nadgarstek:

               - Mam zamiar dobrze to wykorzystać, Kocie. - zaśmiał się cicho do mojego ucha Harry...